DENK-Kamerlid Tunahan Kuzu had best een punt toen hij zei dat rood-wit-blauw in handen van extreem-rechts was gevallen. Dat verandert nu.
Ongetwijfeld de koddigste krantenkop deze week was: ‘De tijd is kennelijk rijp voor de driekleur’ (NRC Handelsblad, 4 november). Die driekleur is het rood-wit-blauw dat al vier-, vijfhonderd jaar bij Nederland hoort. Weliswaar was dat rood lang oranje, en werden de officiële kleuren – helder vermiljoen, helder wit en kobaltblauw – pas in 1937 formeel vastgesteld, maar de relatie is veel en veel ouder.
Rood-wit-blauw dateert van 1667
Het oudst bekende vlaggenboek voor de scheepvaart noteert voor ‘Holland’ al rood-wit-blauw en dat dateert van 1667, het jaar dat Michiel de Ruyter de Engelsen in de pan hakte. Op hoogtijdagen de driekleur aan je gevel hangen, gebeurt al zeker twee eeuwen.
Het is goed te verdedigen dat Nederlanders juist wegens deze lange geschiedenis vrij los, informeel omgaan met hun vlag. In kakelverse Balkanlandjes zijn ze meer van het nadrukkelijk vlagvertoon dan in Nederland, die oude natiestaat. Hier spreekt het vanzelf. Het gezellige geklungel met de vlag in examentijd is misschien wel het aardigste voorbeeld van deze informele omgang.
Vlag in parlement is trendbreuk
Toch is er wel wat aan de hand. In de Tweede Kamer komt de nationale driekleur ook te hangen, op voorstel van SGP en PVV. Op de Partij voor de Dieren na was de hele Kamer het ermee eens. Een trendbreuk. De angst om voor nationalistisch te worden aangezien, zit de Nederlandse elite in de genen. Maar dat verandert, net als die krampachtige weerzin jegens het Wilhelmus.
Dat is toe te juichen. Kamerlid Tunahan Kuzu van DENK sprak vorig jaar van het ‘terugveroveren van de Nederlandse vlag uit handen van extreem-rechts’ toen hij met een rood-wit-blauwe das in de Kamer verscheen. Goed punt. Door die elitaire nuffigheid jegens de nationale driekleur dreigde extreem-rechts er inderdaad met het rood-wit-blauw van door te gaan. Maar gelukkig. Nu is het rood-wit-blauw weer van ons allemaal.