In het eufemisme van deze dagen zijn ‘uitreizigers’ jihadisten die naar het kalifaat zijn vertrokken om daar te strijden voor de overwinning van het ware geloof. Daarbij zijn gruwelijke dingen gebeurd, maar die hebben de uitreizigers niet waargenomen, want ze waren net borden aan het wassen of met de kinderen zakdoekje leggen, dus van al die onthoofdingen en andere mensonterende wandaden hebben ze niets, maar dan ook niets meegekregen.
O ja, de meeste uitreizigers deden dat destijds niet uit overtuiging, maar omdat ze waren misleid, door hun man, hun zoon, de imam. Nederland is daaraan medeschuldig, want dat heeft die misleiding niet voorkomen.
Nu er geen kalifaat meer is, willen de overlevenden terug. Weinig mannen, want velen van hen zijn gesneuveld of houden zich schuil. Of ze zijn doorgereisd naar plaatsen op aarde waar nog werk aan de winkel is. Wel vrouwen, want die willen na de misleiding weer naar huis, met hun kinderen, van wie een groot aantal in het kalifaat is geboren, want tussen het onthoofden door was er kennelijk nog gelegenheid om nieuw kanonnenvoer te verwekken.
In de Volkskrant een tranentrekkend verhaal van twee pagina’s over Houssein. Zijn ex, hun zoon en dochter vertrokken naar het kalifaat. De zoon sneuvelde, ex en dochter zijn nog ergens in Syrië, met inmiddels twee kinderen van vier en twee. Om die twee kleinkinderen gaat het Houssein. Zijn dochter heeft hij opgegeven, maar die kleinkinderen zijn onschuldig, zij kunnen er niets aan doen. Het wil er bij hem niet in dat Nederland niet meewerkt aan de ‘thuisreis’.
Nu moeten spijtoptanten een consulaat in Turkije proberen te bereiken, maar dat is niet eenvoudig voor dochter Meryam en haar twee peuters. Natuurlijk, als ze weer in Nederland zijn, moet Meryam voor de rechter komen en haar straf ondergaan. Vader denkt overigens dat dochter de jihad-ideologie nooit meer zal kwijtraken. Maar die kleinkinderen, die zijn nog zo jong, dat kan nog allemaal goedkomen. Zonder die moeder, mag ik aannemen.
Mensenrechtenavocaten grootmeesters van larmoyante verhalen
Houssein lijkt me een rationele man die verstandige dingen zegt. Maar het probleem is dat je tegenwoordig niet meer weet of hij die verstandige dingen tegen de interviewer (en tegen ons) zegt omdat hij die meent of omdat hij dagenlang met een advocaat heeft geoefend, die hem deze sociaal geaccepteerde antwoorden heeft ingehamerd.
Die mensenrechten-advocaten hebben zich ontwikkeld tot grootmeesters van de larmoyante verhalen waarin uiteindelijk niet de ‘uitreizigers’, niet de jihadisten, schuldig zijn, maar wij, u en ik, de Nederlandse staat. Die kinderen van vier en twee zijn tenslotte Nederlandse onderdanen, landgenoten dus (al staat in hun paspoort over een tijdje Geboorteplaats: kalifaat, wat vreemd) en Nederland steekt daar geen poot voor uit!
Kinderen zijn altijd zielig en onschuldig
Ik weet dat het hard klinkt, maar mij stoort het gebruik, misschien wel misbruik, van kinderen. Kinderen in rotsituaties zijn altijd zielig, kinderen zijn per definitie onschuldig en als je ze ziet, wil je ze alleen maar knuffelen, ook als ze rechtstreeks uit het kalifaat of van de Taliban komen. In alle foto-jaaroverzichten hebben de foto’s van kinderen als slachtoffers van oorlog en geweld een dominante plaats.
In 2015 haalde de foto van het driejarige Syrisch-Koerdische jongetje, dood aangespoeld op het strand van Bodrum, alle voorpagina’s. De vluchtelingen- en asieldiscussie kreeg daardoor in Europa een andere lading en wending. Niet Assad en de andere strijdende partijen in het Midden-Oosten waren schuldig, niet de broederstrijd tussen soennieten en sjiieten, niet de ophitsende imams, maar wij, de beschaafde Europeanen, omdat wij niet genoeg deden om de wandaden van de anderen te compenseren.
Minister van Justitie Grapperhaus heeft gevaarlijke ideeën over jihadisten, schreef Afshin Ellian 
Kleine kinderen, mits optimaal ingezet, zijn machtiger dan de president van de VS of de secretaris-generaal van de VN.