De oude Grieken hadden hun godenwereld op de Olympus voor hun dagelijkse portie ijdeltuiterij, verraad, intriges en verkrachting, gewone stervelingen van nu hebben de BN’ers in Hilversum. Wie beter af is, is moeilijk te zeggen, maar zeker is dat je als toeschouwer van de ene verbazing in de andere valt.

Neem de lotgevallen rond Jelle Brandt Corstius. ‘JBC’ is al enige tijd onderwerp van een tamelijk verbijsterende mediarel. Nadat hij in Trouw had onthuld (zonder namen te noemen en ook zonder noemenswaardig bewijs) dat hij ooit was gedwongen tot seks met een figuur uit de televisiewereld, was er eerst een rel rond deze bekentenis zelf en vervolgens een rel over het feit dat Brandt Corstius zich gekwetst voelde door de oneerbiedige manier waarop het tv-programma Voetbal Inside over zijn bekentenis zou hebben gesproken.

Cultuurhistorisch is dit niet zonder ironie. JBC is de zoon van de bekende columnist Hugo Brandt Corstius, die ooit in progressieve kringen grote populariteit verwierf met zeer grove ad hominem-aanvallen met wie hij het politiek oneens was.

Dit ‘kwetsen als instrument’, zou je kunnen zeggen, is inmiddels via een lange omweg door de massamedia een soort succesformule geworden voor populaire tv-programma’s en websites – en treft nu de zoon van een van de pioniers van deze kwetscultuur.

En nu is er weer een rel

En nu is er weer een rel rond JBC’s bekentenis. In Pauw verscheen maandagavond tv-maker Gijs van Dam, mét advocaat, om te ontkennen dat hij de verkrachter was en aangifte te zullen doen van smaad en laster. Daarop volgde weer het bericht dat Brandt Corstius aangifte tegen Van Dam zou gaan doen van verkrachting. Hij was het dus blijkbaar wél; althans: JBC had deze man blijkbaar op het oog.

Zo heeft dus ook het Hollywood van Nederland – Hilversum en omstreken – zijn eigen #MeToo-puinhoop gecreëerd waarin allerlei volwassen mensen zich overgeven aan een orgie van naming en shaming,  trial by media, factfree kwetsen en (eindelijk een Nederlandse term) tragische zelfbeschadiging.

Want hoe wil je het anders noemen als twee mannen, beiden van enige faam, elkaar met naam en toenaam in het volle licht van de media te lijf gaan, daarbij de intiemste details uitventend voor een miljoenenpubliek. Naar beiden zal het publiek voortaan heel anders kijken, wat voor mooie dingen ze eventueel ook nog gaan doen in Hilversum.

Een bredere MeToo-orgie

‘JBC’ maakt natuurlijk deel uit van een bredere MeToo-orgie, waaraan – heel opvallend – zelfs kwaliteitsmedia gretig meedoen die doorgaans nogal neerkijken op wat de ‘roddelpers’ heet. Dit ondanks het feit dat het feitengehalte van de meeste beschuldigingen die worden geuit, niet echt groter is dan dat van het doorsnee-artikel in diezelfde roddelpers.

Sterker nog: dat hele cultuurtje van hele en halve BN’ers die elkaar in de publiciteit kapot namen en shamen zonder al te veel bewijs, gaat rechtstreeks in tegen de journalistieke zorgvuldigheidseisen en ethische principes die deze media normaal aanhangen. Wel nog steeds Volkert van der Graaf vroom ‘Volkert van der G.’ blijven noemen, maar intussen wel de ene na de andere ongefundeerde beschuldiging aan het adres van herkenbare personen de wereld inslingeren. Want ja, het staat op de opiniepagina; of, zoals bij JBC, het is immers ‘een persoonlijk verhaal’.

Maar misschien nog wel verbazingwekkender is het feit dat die hele en halve BN’ers zelf zo te keer gaan – er zo’n heksenjacht van maken. Alsof de regels van de rechtsstaat niet voor hen gelden, kunnen ze gewoon – op Twitter of elders – mensen voor verkrachter uitmaken zonder dat er een rechter aan te pas is gekomen.

Tja. Ook wat dat betreft is Hilversum een soort Olympus. Er gelden niet alleen heel andere zeden, maar ook heel andere regels.