Columnist Zihni Özdil verbaast zich over een jonge man die zich op de sportschool aan het scheren was. Omdat hij het thuis niet kan betalen. Maar toch vond hij zichzelf niet arm.
Zihni Özdil (1981) is historicus. Hij schrijft elke zaterdag een column voor ewmagazine.nl.
Hij loopt binnen en hangt zijn jas aan een rek. Met een plof gooit hij zijn rugtas op de grond. Fluitend haalt hij er een busje scheerschuim en een wegwerpscheermesje uit. Aan de wasbak begint hij zich rustig te scheren. Ik aanschouw het allemaal met verbazing. Het is een vroege ochtend in de kleedkamer van mijn sportschool. Ik heb net een spinningklas achter de rug. ‘Sorry dat ik het vraag’, zeg ik, ‘maar puur uit interesse: waarom ben je je hier aan het scheren?’
Hij legt uit dat hij sinds kort bijna elke ochtend naar de sportschool komt om zich te scheren en te douchen. Om daarna naar zijn werk te gaan. Met een opgewekte stem: ‘Mijn energieprijs is meer dan verdubbeld. Ik kom anders niet meer rond. Voor de sportschool betaal ik toch al een jaarabonnement.’ Zijn opmerkingen raken me. Juist door de manier waarop hij het allemaal vertelt. Terloops. Bijna vrolijk zelfs.
Jongeren besparen op de gekste posten en zijn nog tevreden ook
Ik heb zelf een zeer arme achtergrond. In de jaren tachtig werd mijn vader ontslagen uit de fabriek. Mijn moeder was ernstig ziek. We werden een bijstandsgezin. Werkelijk elk dubbeltje draaiden we om. Toch zorgde de sociale zekerheid van toen ervoor dat je hoop had op een betere toekomst. Je liep alleen niet met je armoede te koop. Laat staan dat je er vrolijk over sprak met vreemden.
Lees ook dit omslagverhaal: Zo bespaart u snel en structureel op gas en stroom
Maar de man in de sportschool, zeker tien jaar jonger dan ik, zag zichzelf helemaal niet als iemand die arm is geworden door exorbitant stijgende energieprijzen. Hij vertelde dat hij al zes jaar een leuke baan heeft in de creatieve sector. Met nog twee andere vrienden die ook creatieve dingen doen, woont hij in een vrijesector-huurwoning in Amsterdam.
Toen begon het mij pas te dagen. Net rondkomen is voor jongeren tegenwoordig de normaalste zaak van de wereld. Niet zelden met een berg studieschuld op hun schouders, knopen ze elke maand de eindjes net aan elkaar. Waar nodig besparen ze op de gekste posten. En ze zijn er ook nog eens tevreden over. Alsof het heel gewoon is dat je je bijna elke dag scheert en doucht in de sportschool omdat je anders niet meer rondkomt.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout