Na de excuses van het kabinet is het tijd voor toenadering tussen de zeven delen van ons Koninkrijk. Een ‘gedeeld verleden’ krijgt alleen een ‘gedeelde toekomst’ als Nederland durft te luisteren naar het ongemak van de eilanden, schrijft Geerten Waling.
Pas op, op de weg bij Leeuwarden kunnen ezels oversteken. En geiten trouwens. De wind blaast witte wolken langs de blauwe hemel. Een politieauto met de kenmerkende blauwe en rode strepen rijdt voorbij. ‘Waakzaam en dienstbaar’ staat op de zijkant van de stevige ‘4×4’, die zich door de diepe kuilen op de zandweg ploegt. Verharde wegen zijn er nauwelijks, hier in het armste deel van de gemeente – en misschien wel van Nederland. Tussen de cactussen staan schamele, vervallen hutjes omringd door autowrakken en huisafval.
Abonnee worden?Dagelijks op de hoogte blijven van de laatste actualiteiten, achtergronden en commentaren van onze redactie? Bekijk ons aanbod en krijg onbeperkt toegang tot alle digitale artikelen en edities van EW.
‘Leeuwarden’ is de naam van een lapje grond in de kunuku, het platteland aan de noordkant van Bonaire. Op slechts twintig minuten maar flink wat huidstinten afstand van hoofdstad Kralendijk, waar de blanken heersen: naast gewiekste ondernemers en hun jonge, blonde seizoenskrachten, vind je daar toeristen en overwinterende pensionado’s uit Europees Nederland.
Vanuit hun bezwembade villa’s beklagen zij zich over de duizenden dikke Amerikanen die bijna elke ochtend als een verwoestende tsunami van lillend vlees het eiland overspoelen – om zich tegen de avond alweer terug te trekken op hun cruiseschepen, klaar voor het volgende eiland.
Ook Nederlanders betalen een stevige toeristentaks
Bonaire is een Nederlandse gemeente, maar zo voelt het niet. Bij aankomst betaalt ook de Nederlander een stevige toeristentaks – 75 dollar, de euro geldt er niet – en rinkelt het mobieltje: welkom op Bonaire, u gaat zich hier blauw betalen aan telefoonkosten, want u bent in een ver buitenland. Zelfs je bankpas moet op ‘wereld’ staan om de woekerprijzen te betalen waar de blanken hier zo graag over mopperen. Maar zij kunnen dat nog wel opbrengen, in tegenstelling tot de zwarte Bonarianen aan gene zijde van het eiland.
Lees meer over eerdere nationale spijtbetuigingen: Wat voorafging aan excuses Rutte voor slavernij
Afgelopen jaren is Bonaire gretig aangehaakt bij het massatoerisme: er komen almaar meer vakantiehuizen, hippe restaurants met importvoedsel, hotels, casino’s en prulwinkeltjes. Dit kleine paradijsje in de Cariben gaat kapot aan zijn eigen succes: de schade voor de natuur (het koraal) is een permanente zorg, maar ook van de lokale cultuur blijft weinig over. Een goede geitenstoof met moro of een leguanensoepje is amper nog te vinden.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout