De erfbelasting moet bijdragen aan gelijke kansen. Maar ze tast de intergenerationele solidariteit en keuzevrijheid fors aan. De fiscale hebzucht gaat hier echt te ver, schrijft Gerry van der List.
Lees ook de recensie van Jan Tinbergen. Een econoom op zoek naar vrede: Biografie van een briljante economische bureaucraat (***)
Voor bewonderaars van Jan Tinbergen (1903-1994) moet het even slikken zijn geweest. De winnaar van de Nobelprijs voor de Economie genoot groot wetenschappelijk aanzien en was bovendien een beminnelijk mens. Maar uit een twee jaar geleden verschenen biografie bleek dat hij zich in de oorlog als medewerker van het Centraal Bureau voor de Statistiek wel erg gedwee ten aanzien van de Duitse bezetter had gedragen.
Later stelde hij zich ook weer onverstandig mild tegenover het communisme op. Dit had wellicht te maken met een socialistische inborst. Tinbergen geloofde erg in de maakbaarheid van de samenleving en verwachtte veel heil van de staat. Hij werd in 1945 niet voor niets de eerste directeur van het Centraal Planbureau. Een belangrijk doel van alle overheidsinterventie was het verkleinen van ongelijkheid. Tinbergen pleitte zelfs voor een talentenbelasting. Het zou onbillijk zijn dat sommige mensen van nature meer begiftigd zijn dan andere. Daarom heeft de staat de morele plicht om in te grijpen en via de fiscus geld over te hevelen naar de talentlozen.
‘Gelijke kansen’ zijn uiteraard een fictie
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout