Nederlandse klimaatactivisten komen uit de intellectuele bovenlaag en worden met flink wat door brave burgers opgehoest belastinggeld in het zadel gehouden. Niet bepaald het soort mens dat dus echt het systeem omver wil werpen, schrijft Constanteyn Roelofs.
Onlangs vond ik in mijn boekwinkeltje, verscholen tussen een stapeltje tuinboeken, een ‘sabotage handleiding’. Dit gestencilde boekje legt uit hoe u met uit huishoudelijke objecten vervaardigde wurgkoorden en geïmproviseerde eksplosieven het ‘siesteem’ destabiliseert. Voor de revolusie, weet u wel. Duidelijk uit de tijd van RaRa, brandbommen bij staatssecretarissen en doorgesneden brandstofslangen bij Shell.
Ik moest aan dit boekje denken toen ik zag dat er in Pakhuis de Zwijger een bijeenkomst werd georganiseerd waarbij de linkse kerk zich afvroeg wanneer de klimaatbeweging over zou gaan tot gewelddadige aksie tegen Shell en de overheid, allemaal omdat het ‘klimaat’ niet kan wachten op een politieke oplossing. Ophef in de rechtse media en nadat een Kamerlid van GroenLinks (Suzanne Kröger) had afgezegd omwille van de reuring, werd de hele bijeenkomst toch maar afgeblazen. Niet helemaal het gedrag dat je bij kloeke strijders van de revolusie verwacht, terugtrekken na een boos stukje in De Telegraaf, maar soit.
Het zal nooit echt een revolutie worden
Nu hebben we zeker een lange geschiedenis met links terrorisme in Nederland en is de huidige generatie aktivisten in alles een soort koddige herhaling van de roerige jaren zeventig, maar voorlopig check ik niet voor explosieven bij de pomp en ben ik niet bang dat ik binnenkort als reactionair (en belegger in de Koninklijke Olie) bezoek kan verwachten van de Rode Brigades. Nee, zo’n stelletje revolutionaire poseurs in een overgesubsidieerd praatzaaltje in Amsterdam, dat zal nooit echt een revolutie worden.
Lees ook: In de eerste plaats: de huidige generatie milieuactivisten is helemaal niet bezorgd om het milieu. Ze zijn ideologisch getrouwd met het idee van de apocalyps en kunnen al hun ongerichte religieuze energie kwijt in de volstrekte fictie dat de boze witte man de harmonische bloementuin van Moeder Aarde heeft verstoord en dat wij daarom over een jaar of dertig de zondvloed over ons heen krijgen – iets wat net als met de wederkomst van de Heiland heel toevallig altijd ‘binnenkort’ gaat gebeuren en per generatie net een beetje wordt opgeschoven. Anders waren ze wel voor kernenergie geweest of bij een bedrijf gaan werken dat zonnepanelen installeert en waren ze wel tegen de massamigratie geweest die de laatste stukjes groen in Nederland bedreigt.
Klimaatideologie van activisten is al dominant
Ten tweede is de revolutionaire beweging al aan de macht. Klimaattsaar Timmermans heeft vanuit Brussel al besloten dat het in 2030 gedaan is met de verbrandingsmotor, we moeten allemaal gasloos bouwen en de natuur van de Noordzee en het platteland wordt graag geslachtofferd voor de bouw van vervuilende en verstorende windmolens. De groene gelovigen zitten niet machteloos in de maatschappelijke verdrukking, maar zitten gewoon in het kabinet. Geen krant die twijfelt aan het Verhaal, en op de universiteiten is het al helemaal links eenrichtingsverkeer.
Lees ook: Het hele idee dat de (politieke) macht de reactionaire Ander is, is dus meer een historische pose dan een politieke realiteit. De ideologie is al dominant, maar omdat de progressieve ideologie negatief is en dus altijd ergens tégen moet zijn, moeten we net doen alsof dat niet zo is.
Activisten werken in het centrum van de macht
Ook op lokaal niveau is activisme in Nederland een genationaliseerde bezigheid, een branche van de overheid. De huidige generatie ER-achtigen werkt gewoon in het centrum van de macht. Het zijn universitair docenten, medewerkers van de grote kranten en omroepen, ambtenaren. Ze werken voor gesubsidieerde stichtingen, komen bijeen in door de overheid gefaciliteerde zaaltjes en zijn allemaal linksom of rechtsom afhankelijk van de overheid.
Kortom, mensen uit de intellectuele bovenlaag die met flink wat door brave burgers opgehoest belastinggeld in het zadel gehouden worden. Niet bepaald het soort mens dat dus echt het systeem omver wil werpen: de enige reden om zo boos en activistisch te zijn, is om het systeem in stand te houden en een sfeer van urgentie te creëren om zo de geldstromen richting de activistische kaste in stand te houden.