Bullebakgedrag roept weerzin op. Maar politici, ondernemers en trainers hebben veel bereikt door af en toe de zweep te hanteren. Succes gaat niet zelden gepaard met het overschrijden van grenzen, schrijft Gerry van der List.
Onder Nederlandse basketballiefhebbers heeft zijn naam een magische klank. Ton Boot wist liefst veertien keer een team naar de landstitel te voeren. Aan het slot van zijn glorieuze loopbaan werden wel steeds meer twijfels geuit over het nut en de noodzaak van zijn stevige aanpak. Was zijn regime niet onnodig hardvochtig?
Boot kende en kent die twijfels niet. Vorige maand blikte de 82-jarige kampioenenmaker in het Leidsch Dagblad tevreden terug op zijn werkwijze. Nu zou hij zeker worden beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag, gaf hij toe. Hij dreef zijn spelers inderdaad tot het uiterste. Als ze niet hun best deden, kregen ze ongenadig op hun kop of moesten ze gewoon opdonderen.
Tot zijn ergernis constateerde Boot dat zijn succesvolle benadering op steeds meer weerstand stuit. Hij wees op het lot van hockeybondscoach Alyson Annan, die moest vertrekken omdat de dames van Oranje zich ongelukkig voelden onder haar autoritaire bewind. Al die moderne aandacht voor het welbevinden van spelers vond Boot maar funest. ‘Jongen, jouw tevredenheid interesseert me geen ruk,’ hield hij zelf klagende spelers voor. ‘Ik wil alleen maar prestaties zien.’
#MeToo werkt heilzaam, maar heeft ook problematische kanten
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout