Het nieuwe kabinet doet bij de universitair opgeleide progressieven en liberalen de wenkbrauwen rijzen. Terecht. Maar waar waren die opgetrokken wenkbrauwen bij afgelopen kabinetten, die onderdelen van de rechtsstaat – en erger: kwetsbare mensen – keihard onderuit schoffelden? Zihni Özdil begrijpt er niets van.
Je hoeft deze tijd geen krant open te slaan of je wordt om de oren geslagen met doemdenken over het aanstaande kabinet-Schoof.
‘De rechtsstaat!’ is zonder uitzondering de angstkreet die voorbijkomt. Door dezelfde categorie beschaafde mensen die vlak na de monsterzege van Geert Wilders in het luchtledige: ‘Je bent niet alleen!’ zongen richting de vrienden van kleur die ze niet hebben.
Hun zorg over wat ze altijd ‘kwetsbare groepen’ noemen, is nog niet voorbij. Nu er daadwerkelijk een kabinet lijkt te komen, kloppen ze zichzelf op de borst dat ze ‘waakzaam’ zullen blijven. En nooit zullen toestaan dat de boze enge BBB, PVV en NSC de, daar komt ie weer, rechtsstaat zullen aantasten.
Ik merk dat ik het zo langzamerhand kotsbeu begin te worden. Daarmee bedoel ik niet de mensen, maar hun houding. Want aan de ene kant ben ik ontzettend jaloers op de oprechte wereldvreemdheid van mensen in die bubbel. Sommige van mijn beste vrienden zijn geprivilegieerde elitairen die nooit een praktisch opgeleide arbeider spreken, maar wel hun stem op Wilders een bedreiging voor de rechtsstaat vinden.
Waakzaam
Vergeeft u mij als ik nu enige persoonlijke teleurstelling ventileer. Want het gaat niet om mij. Toch hoop ik dat mijn persoonlijke ervaringen een algemener punt zullen maken.
Want al die universitair opgeleide progressieven en liberalen waren niet ‘waakzaam’ toen de PvdA samen met de VVD openlijk een keiharde aanval tegen de rechtsstaat begon.
Integendeel.
Bij het aantreden van het kabinet-Rutte II al, en in de jaren daarop, sprak ik me in woord en geschrift uit tegen:
- de keiharde bezuinigingen op de rechtsbijstand en de sociale advocatuur
- de nietsontziende afbraak van sociale voorzieningen in kwetsbare wijken
- de toenemende ontmanteling van bushaltes buiten de Randstad
- de barbaarse afschaffing van bejaardenhuizen en herinvoering van zoek-het-zelf-maar-uit zoals in de negentiende eeuw, ook wel bekend onder de orwelliaanse noemer ‘mantelzorg’
- het vernederen van bijstandsgerechtigden door ze ‘verplicht vrijwilligerswerk’, ja zo heet het echt, te laten doen op straat in gele hesjes
En zo kan ik nog wel pagina’s doorgaan met voorbeelden.
Elke keer kreeg ik de deksel op de neus van zichzelf progressief wanende lui in de media, de universiteiten en de politiek.
Ik was te ‘zuur’, ‘te ouderwets’ of ‘niet bereid om vooruit te kijken’.
Nu snap ik wel waarom. De politici die de rechtsstaat zo aanvielen, spraken de juiste taal en kwamen uit dezelfde progressieve, liberale bubbel. Dus wat ze deden, moest per definitie wel ‘goed’ zijn.
Met andere woorden: op een beschaafde toon voerden ze het barbaarse in. Waarmee het barbaarse beschaafd werd.
Postmoderne razzia
Nog een voorbeeld dan.
Nederland is het enige westerse, democratische land dat in de 21ste eeuw een weerzinwekkende algoritme-gedreven postmoderne razzia heeft gevoerd tegen onschuldige toeslagenouders. Hier ga ik de details niet allemaal nog een keer herhalen, maar wie het dossier goed kent, zal nooit meer hetzelfde beeld hebben van rechtvaardigheid in Nederland.
Die postmoderne razzia werd gevoerd door keurige mensen die vanuit hun Excelsheet dachten dat ze goed bezig waren door onschuldige mensen de vernieling in te helpen.
Waar was de zorg over de rechtsstaat toen dit zich minstens tien jaar lang voltrok in ons land?
Uit directe bron hoor ik dat er in de top van onze progressieve kranten lange tijd, ondanks alle feiten, onwil was om te geloven wat later het Toeslagenschandaal is gaan heten. De journalist van RTL die er toen wel over schreef, was bijvoorbeeld een ‘drammer net als Pieter Omtzigt’. En derhalve niet serieus te nemen.
Afgelopen maandag verscheen het adviesrapport van de Staatscommissie rechtsstaat.
De veelzeggende titel is: De gebroken belofte van de rechtsstaat
De net zo veelzeggende conclusie is: ‘De rechtsstaat is in een staat van verwaarlozing terechtgekomen.’
Voor deze column heb ik alle 158 pagina’s rustig doorgebladerd. Ik kan u aanraden hetzelfde te doen.
De schellen zullen u van uw ogen vallen.
Lachertje
Mijn punt is: we hadden geen BBB, NSC of PVV nodig om van de Nederlandse rechtsstaat een lachertje te maken.
Moeten we dan helemaal niet kritisch zijn op het aankomende kabinet?
Uiteraard wel.
Juist daarom lijkt het mij erg verstandig om al die schreeuwers die nu met hun rechtsstaat-beminnende vinger priemend wijzen richting een kabinet dat nog niet eens is aangetreden – terwijl ze de smeulende puinhopen van de door machthebbers uit hun eigen bubbel vernielde rechtsstaat ostentatief negeren – totaal niet serieus te nemen.