Kaarsjes, bloemetjes en knuffelbeertjes zijn geen antwoord op het islamitische terrorisme. De jihadisten worden niet geraakt door het verdriet van het Westen. De jihadisten kunnen we niet ter verantwoording roepen, onze politici wel voor hun nalatigheid.
Weer gaan we rouwen: kaarsjes, bloemetjes, knuffelbeertjes! Maar ditmaal gebeurde het om de hoek, in de Belgische hoofdstad Brussel.
Kofferbommen en koudwatervrees: zo verliep wrede aanslag vliegveld Brussel. Lees meer >
De aanslagen in Londen in 2005 hadden ook niet ver van ons plaats. Ook Parijs is evenmin ver van Nederland. Maar het verdriet van België was en is ook ons verdriet. Wij zijn, voor wat de Vlamingen betreft, taalgenoten. Zo zijn wij ook elkaars lotgenoten.
Verdriet
Het verdriet van Brussel heeft daarom meer impact op ons dan dat van Londen. In een recent intern rapport, naar aanleiding van de aanslagen van afgelopen november in Parijs constateerden de Franse politie en inlichtingendiensten de angstaanjagende modificatie van het islamitisch terrorisme in Europa. The New York Times heeft dat rapport bestudeerd en kwam tot de conclusie dat er een acute terroristische dreiging bestaat voor de West-Europese landen.
Eigenlijk kwam het niet onverwacht wat er in Brussel gebeurde. Al eerder was de Belgische hoofdstad het doelwit van een terreuraanslag: de dodelijke aanslag op het Joods Museum in Brussel in mei 2014. Het werd toen bijna als een incident gezien. Ach de Joden…alsof zij zelf de oorzaak van het islamitisch antisemitisme zijn. Nu begrijpen ook de Belgen dat de jihadisten alles wat niet zuiver islamitisch is, willen vernietigen of veroveren.
Na de aanslagen in Parijs kwam de Belgische staat in beweging. Er werden jihadisten doodgeschoten door de autoriteiten, en er werd een aantal jihadisten gearresteerd. De Belgische overheid kon en kan de situatie niet meer beheersen. Dat geldt overigens ook voor andere Europese landen. Wat is het probleem?
Vingerafdrukken
Er zijn te veel jihadisten, salafisten (de ideologische bron van het jihadisme) en de sympathisanten die steun verlenen aan de islamitische terroristen. De voortvluchtige Salah Abdeslam, de enige overlevende jihadist uit de groep van de Parijse aanslagplegers, kon zich ruim vier maanden schuilhouden in België. Maar hij zat niet de hele tijd in een kelder.
Kennelijk kon hij zich vrijelijk bewegen. Zijn vingerafdrukken werden op verschillende adressen gevonden. Dat is mogelijk wanneer Abdeslam van mensen – die niet op de terreurlijsten staan – hulp en steun heeft kunnen krijgen. Daarom was het moeilijk om iemand wiens foto’s en naam werden verspreid door alle media, aan te houden. Dat hebben we ook al eerder meegemaakt met Nouriddin El Fahtni in de periode na de moord op Theo van Gogh in 2004. Hij was een belangrijk lid van terreurnetwerk de Hofstadgroep. Nouriddin El Fahtni was zwaarbewapend en hield zich een lange tijd schuil in Brussel.
Opkomend fascisme
Het is een onaangename waarheid: Brussel, net als een aantal andere Europese steden, kent een eigen ‘Gazastrook’ waarin de jihadisten kunnen verdwijnen. Voor het ontstaan van dit soort wijken werden de overheden gewaarschuwd – ook door ondergetekende. De overheden deden niks. De burgers moeten zich afvragen waarom de overheden niet in staat zijn effectieve maatregelen te nemen in de strijd tegen het jihadisme, salafisme, islamisme, oftewel in één woord de politieke islam.
Sommige mensen zijn bang voor Geert Wilders. In de PVV-leider zien ze het opkomende fascisme. Dit is vreemd, omdat ze het ware dodelijke fascisme – namelijk het islamo-fascisme – blijven negeren. Dat doet de Leidse filosoof Rico Sneller niet. Hij houdt zich bezig met de relatie tussen geweld en geloof. In een interview met Trouw over de aanslagen in Brussel verwees hij naar het nationaalsocialisme: ‘Zelfmoordterrorisme is niet geheel gespeend van erotiek. De ideologie van IS lijkt wel enigszins op de ideologie waarmee Hitler zijn soldaten op pad stuurde.’
Ook Hitler stelde zich zichzelf boven de wet. Hij hanteerde een absoluut uitgangspunt waarin alles was geoorloofd als dat zijn toekomstvisioen maar dichterbij bracht. Net als in het toekomstvisioen van IS is dat een apocalyptisch tafereel. Wellicht levert Hitler zelf het fraaiste voorbeeld voor de mentaliteit van de hedendaagse zelfmoordterrorist: het leven wordt gezocht in de dood. De kern van het probleem is dat het islamfascisme een totalitaire gewelddadige beweging is.
Dringende vraag
Het is aan de westerse democratieën om een dringende politiek vraag te beantwoorden: wat is de plaats van de politieke islam in Europa? Het antwoord op deze vraag is een beslissing over oorlog en vrede, over vrijheid en veiligheid, over de godsdienstvrijheid en godsdienstkrankzinnigheid en over Wij en Zij. Maar de westerse politici proberen al ruim een decennium het beslissende antwoord op de politieke islam uit te stellen. Ze hoopten en hopen dat door dit uitstel het vraagstuk van zelf verdwijnt.
De vijand verdwijnt echter nooit van zelf. De politiek van uitstel werpt nu zijn giftige vruchten af: aanzienlijke groei en modificatie van de vijfde colonne in onze steden. Kaarsjes, bloemetjes en knuffelbeertjes zijn geen antwoord op het islamitische terrorisme. De jihadisten worden niet geraakt door het verdriet van het Westen. De jihadisten kunnen we niet ter verantwoording roepen, onze politici wel voor hun nalatigheid.