Eén Brusselse droom is uitgekomen: Marine Le Pen heeft verloren. De pro-Europese presidentskandidaat Emmanuel Macron is de nieuwe president van Frankrijk. Sommigen eurocraten dromen ook van een verzwakte Theresa May. Terecht heeft de Britse premier algemene verkiezingen uitgeschreven. Zijzelf werd niet na een verkiezingsstrijd premier. Zij heeft premierschap geërfd. Oud-premier David Cameron was tegen de Brexit.
De uitslag van het Britse referendum betekende een grote nederlaag voor Cameron, terwijl hij niet lang daarvoor de verkiezingen had gewonnen. Cameron besloot om af te treden. Dat kon niet anders. De conservatieven wezen Theresa May aan als de nieuwe premier van Groot-Brittannië.
May werd ongewild de premier van de Brexit. Maar voor de uitvoering de Brexit heeft zij nog geen democratisch mandaat. Dat is de reden dat May verkiezingen heeft uitgeschreven. Bij de lokale verkiezingen heeft zij al gewonnen. Nu nog de landelijke.
De federale droom van Guy Verhofstadt
De exacte betekenis van de Brexit werd voor het referendum in Groot-Brittannië beschreven en geanalyseerd door Guy Verhofstadt in zijn boek De ziekte van Europa. Verhofstadt is van mening dat de EU de discussie rond de Brexit met beide handen moet aangrijpen. Het biedt immers een unieke kans om de EU te restylen: ‘Als de Britten – die van oudsher dwarsliggen bij eender welke stap voorwaarts – nu zelf hervormingen eisen, dan moeten we daar geen punt van maken.’ Eigenlijk was Verhofstadt blij met een mogelijke Brexit, want dan is de dwarsligger weg.
De droom van Verhofstadt grijpt terug naar een ontwerpverdrag uit 1953 dat geen verdrag werd. Daarin is de structuur van een federaal Europa ontworpen. Het federale Europa kent dan twee soorten lidmaatschappen: een volwaardig en een geassocieerd. Het antwoord van Verhofstadt op de toenemende twijfels van de Europese burgers omtrent de toekomst van een federaal Europa, is typisch de reactie van een technocraat: ‘Voor wie dit alles te ver gaat of voor wie de publieke opinie niet kan of ook niet wil overtuigen, is het geassocieerde lidmaatschap de uitweg.’
Verhofstadt ziet niet zijn taak als een gepassioneerde federalist om in gesprek te treden met de tegenstanders om de publieke opinie te veranderen. Een technocraat zegt nu: je bent gevangen in de publieke opinie, we bedenken iets anders voor je. Een technocraat begrijpt niet hoe de democratie werkt. De publieke opinie is een essentiële verschijning van de moderne democratie.
‘Het Engels wordt minder belangrijk in Europa’
De Europese technocraten moeten er kennelijk niks hebben van de publieke opinie. Het gedrag van de voorzitter van de Europese Commissie Juncker bewijst telkens de schadelijke effecten van technocraten voor het voortbestaan van de EU. Tijdens de jaarlijkse conferentie van de State of the Union in Florence sprak Juncker deze onbegrijpelijke zin uit: ‘Het Engels wordt minder belangrijk in Europa.’
Meneer technocraat suggereerde dat de Franse taal belangrijker zal worden. En om dat voor elkaar te krijgen, moeten de Fransen natuurlijk niet op Le Pen stemmen. In de praktijk zal ook met Macron Engels de internationale voertaal blijven. De status van de Engelse taal heeft niks te maken met de EU. Eigenlijk mengden de eurocraten zich in de verkiezingen van Frankrijk om het te gaan beïnvloeden. Dat zijn ze nu van plan met Groot-Brittannië.
Kleineren, bedreigen en enge fantasieën verkondigen
Juncker wil kleineren, bedreigen en enge fantasieën verkondigen over Britten en de Brexit. Juncker had kortgelden een ontmoeting met Theresa May in London om over de Brexit te spreken. Na afloop zei Juncker dat hij nu tien keer sceptischer was: ‘Brexit is geen klein evenement. Natuurlijk zullen we in volle transparantie onderhandelen met onze Britse vrienden. Maar er moet geen twijfel bestaan over het idee dat het de EU is die de Britten in de steek laat. Dat gebeurt in feite andersom. Het zijn de Britten die de EU in de steek laten.’
Eigenlijk bedreigt Juncker het Britse volk: we zullen u pijn doen, als u Brexit doorzet. En dat is de houding van de voorzitter van de Europese Commissie, terwijl in Groot-Brittannië binnenkort algemene verkiezingen worden gehouden.
Terecht twijfelde May over de intentie van de eurocraten. May zei dat Europese krachten de Britse verkiezingen in juni proberen te beïnvloeden. Als we naar de houding en de woorden van Juncker kijken, zien we aanwijzingen voor de stelling van May. Wellicht hoopt Juncker dat May verzwakt uit deze verkiezingen komt. Door de verzwakking van de democratische legitimiteit van May en verdeeldheid in het nieuwe Britse parlement hopen de eurocraten daaruit munt te slaan voor de eurocratie – die geen democratie is.
Pogingen om de verkiezingen in Groot-Brittannië te beïnvloeden dan wel het Verenigde Koninkrijk uiteen te laten vallen, zullen de eurocratie geleidelijk veranderen in het despotisme. Juncker en zijn vriendjes voeden op die manier de eurofobie in Europa.