Eshetu A. vluchtte in 1991 naar Nederland. Hij kreeg de vluchtelingenstatus en in 1998 kreeg hij de Nederlandse nationaliteit, met dezelfde rechten (en plichten, naar het schijnt) als u en ik.
Tegen Eshetu A. is dezer dagen levenslang geëist, wegens een reeks van oorlogsmisdaden in zijn land van herkomst. Natuurlijk ontkent hij, maar het bewijs is overstelpend, inbegrepen de gruwelijke details.
Er zijn heel veel Eshetu A.’s in Nederland. Slachtoffers uit vele landen zijn naar het veilige Europa gevlucht, maar ook de daders, als hún regime het loodje legde.
A’s arrestatie hebben we te danken aan het Team Internationale Misdrijven, een soort Cold Case Team maar dan voor politiek gedreven misdrijven, meestal folteringen, verkrachtingen en massamoorden.
Je kunt niet trots genoeg zijn op zo’n team, dat bij wijze van spreken dag en nacht bezig is om allerhande geboefte, dat als God in Frankrijk in Nederland verblijft, vervolgd (en hopelijk veroordeeld) te krijgen.
Beter als Nederland regels aanpast
Fantastisch. Maar beter zou zijn als Nederland de wetten en regels zou aanpassen. Zodat het verlenen van de Nederlandse nationaliteit wat minder snel zou gebeuren, onder strengere voorwaarden en met ruimere mogelijkheden om het Nederlanderschap weer te ontnemen. Maar daarvoor zullen we wel geduld moeten oefenen tot tenminste het volgende Regeerakkoord. Zo ooit.
Beatrix Ruf is er na drie weken uit: het is een misverstand. Op 17 oktober vertrok zij als directeur van het Stedelijk Museum. Alles rondom dat vertrek was even schimmig: had ze ontslag genomen of was ze ontslagen? Had ze uit de honingpot gesnoept, buiten de honing die ze mocht oplepelen van de raad van toezicht? In elk geval bleek haar bv in één jaar 437.000 te hebben verdiend – voor wie de geest van de tijd niet begrijpt: dat is dus buiten haar keurige directeurssalaris, waarvoor je geacht wordt meer dan 38 uur per week te werken.
Nu heeft ze een ingewikkelde verklaring gegeven dat die € 437.000 wel degelijk binnen de afspraken viel. Ik bespaar u de redenering; wat iemand in drie weken bij elkaar heeft bedacht, kunt u niet in een oogwenk begrijpen. Trouwens, als het allemaal op een misverstand berust, had ze toch niet ontslag hoeven nemen ‘in het belang van het museum’! Dan verdedig je je gewoon tegen valse aantijgingen.
We kunnen haar niet naar een verklaring vragen: in oktober weigerde ze een aantal volgens haar impertinente vragen van Nederlandse kranten te beantwoorden en voor straf gaf ze haar ‘misverstand’-verhaal aan The New York Times. In een e-mail-interview, dat wel, dan kunnen geen nadere vragen worden gesteld.
Hoe deze mevrouw ooit is benoemd bij het prestigieuze Stedelijk, moet eens goed worden uitgezocht. Dat haar volgende functie het beste kan worden gevonden in China of Qatar of een ander land zonder die vervelende vrije pers, lijkt mij zonneklaar.
Sint-Maarten
Sint-Maarten krijgt 550 miljoen euro onder héél strenge voorwaarden, te weten: al dat geld moet terechtkomen op de plekken waarvoor het bedoeld is en niet in verkeerde zakken. Schandelijke bevoogding en neokolonialisme natuurlijk.
Grappig, deze reactie, want Nederland is helemaal niet tot hulp verplicht: de bevolking van Sint-Maarten heeft destijds voor onafhankelijkheid gestemd; het is nu een heus land.
Afgezien daarvan: de bevolking van Nederland is ongeveer 500 maal die van Sint-Maarten. Voor Nederland zou zo’n hulp (bijvoorbeeld na een fikse storm-/ overstromingsramp) dus ongeveer € 275 miljard bedragen. Ik kan me vergissen, maar ik denk dat een land dat ons met zo’n bedrag te hulp zou schieten daaraan wel enige voorwaarden zou stellen. En zeker als dat land de Europese Unie zou zijn, waarvan we net zo’n onderdeel zijn als Sint-Maarten van ons Koninkrijk.