De Troonrede van Koning Willem Alexander behelst een aantal politieke waarheden waarvoor men ooit alle middelen zou hebben gebruikt om het niet te laten uitspreken. Nu moeten de politici en topambtenaren deze waarheid realiseren.
De tijd heelt alle wonden. De tijd heelt ook de politieke waarheid. Soms duurt het nog een paar decennia totdat een politieke waarheid haar legale en legitieme plaats weet te bemachtigen. Oud-dissident en de president van Tsjechoslowakije Václav Havel (1936-2011) wist perfect te verwoorden hoe moeilijk het is voor een samenleving en politieke orde om met de waarheid om te gaan.
Waarheid tart een samenleving en verontrust de machthebbers. Het bijgeloof, een onuitroeibaar fenomeen, neemt dan de plaats van de waarheid in. Het is fijn en rustgevend om bijgelovig te zijn. Misschien heeft de mens gewoon een onverzadigbaar verlangen naar bijgeloof.
Bijgelovige mensen als vijand van de waarheid
Maar bijgelovige mensen zijn vijanden van de waarheid. De bijgelovige idealen en verhalen smelten als sneeuw voor de zon wanneer de waarheid verschijnt. Daarom willen ze het bijgeloof desnoods met geweld of criminalisering van de waarheid beschermen. Ook de boodschappers van de waarheid worden van tijd tot tijd geïntimideerd en gecriminaliseerd om ze het zwijgen op te leggen.
Ik heb het hier niet alleen over de totalitaire of despotische staten. Ook in democratische landen groeit en bloeit het bijgeloof. Vaak vindt het bijgeloof hier zijn oorsprong in de menslievendheid. De bijgelovige denkt dat het goed is voor de mensen en mensheid is om zijn bijgeloof in stand te houden. Ook hier strijdt men met alle macht tegen de waarheid. Dat betekent dat de hoeders van bijgeloof bereid zijn om andersdenkenden die de politieke waarheid uitspreken, te criminaliseren.
Ontmantelen van het multiculturele bijgeloof
Over islam en migratie – en dus ook het multiculturalisme – werden in de afgelopen decennia bijgelovige dogma’s ontwikkeld. Het multiculturele bijgeloof werd met alle beschikbare statelijke en niet statelijke middelen beschermd. Pim Fortuyn moest dat zelfs met zijn leven bekopen. Ayaan Hirsi Ali en ondergetekende moesten en moeten aan den lijve ervaren wat de prijs is voor het ontmantelen van het multiculturele bijgeloof.
Een onschuldig voorbeeldje: in 2003 hield ik een rede met de titel ‘Lang leve de monoculturele rechtsorde’ voor een groot gezelschap van rechters tijdens de dag van de rechtspraak. Ik verdedigde daarin de fundamentele rechten van de mens en het primaat van de Nederlandse Grondwet. Ook bekritiseerde ik de tot ideaal verheven multiculturalistische ideologie. Na mijn toespraak zei een strafrechter tegen mij: ‘U gaat te ver, u staat op de grens.’ En dat was nog het meest onschuldige wat ik op dit gebied heb meegemaakt.
Koning sprak over jihadistische aanslagen
Maar de tijd heelt de politieke waarheid. De laatste troonrede van Koning Willem Alexander behelst een aantal politieke waarheden waarvoor men ooit alle middelen zou hebben gebruikt om het niet te laten uitspreken: ‘In het achter ons liggende jaar werd de wereld opnieuw opgeschrikt door afschuwelijke jihadistische aanslagen, die onnoemelijk veel verdriet en menselijk leed veroorzaken. Onder meer Frankrijk, België, Duitsland en Turkije werden hard geraakt.’
Koning Willem-Alexander sprak dinsdag traditioneel de Troonrede uit, en tevens de laatste van het kabinet-Rutte II. Lees hier de volledige tekst.
In het tijdperk van de heerschappij van bijgeloof zou de Koning niet van ‘jihadistische aanslagen’ mogen spreken. Omdat volgens de heersende klasse jihad, geweld en aanslagen geen aanverwante begrippen zijn. De Koning had dan over de ‘extremisten’ in onze wereld moeten spreken. Maar nu mag onze staatshoofd van de jihadistische aanslagen, dus van het islamitische terrorisme spreken. Dat is een belangrijke politieke waarheid waarvoor Theo van Gogh zijn leven heeft gegeven.
Immigranten behoorden tot taboes
De Koning zei dat we ons afvragen of ‘de verschillen in cultuur en normen en waarden niet te groot zijn en voorzieningen niet te zeer onder druk komen te staan’. Ook deze vraag mocht nooit worden gesteld. Het zou een egocentrische en immorele houding zijn wanneer andere culturen als een negatieve factor bij de maatschappelijke voorzieningen worden genoemd: uitkeringen, immigranten enzovoort behoorden tot taboes.
Het officiële dogma luidde dat immigranten naar het Westen kwamen voor vrijheid en de rechtsstaat en niet vanwege armoede en achterstand in het land van herkomst. Bovendien was het de plicht van Nederlanders om alles te delen met de wereld – ook als die hier toevallig aanklopt. GroenLinks zou zelfs een dergelijke vraag als een gênante en feitenvrije stelling hebben bestempeld. Men zou toch aan het Openbaar Ministerie vragen om de extreemrechtse uitlatingen actiever te gaan vervolgen.
Koning sprak de politieke waarheid
Maar de kroon op de Troonrede verscheen bijna aan het eind van de koninklijke toespraak: ‘In Nederland is lang gestreden voor een aantal democratische waarden, waaronder de scheiding van kerk en staat, de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van godsdienst. In ons land zijn mannen en vrouwen gelijk voor de wet en maken we geen onderscheid naar ras, geloof of seksuele geaardheid. Iedereen die in ons land wil wonen, moet deze waarden respecteren en naleven. Van niemand wordt gevraagd de eigen herkomst of cultuur te verloochenen, maar aan grondwettelijk vastgelegde normen kan niet worden getornd en tegen intimidatie en geweld wordt hard opgetreden.’
Hetgeen betekent dat de nieuwkomers zich volledig en onvoorwaardelijk aan de Nederlandse rechtscultuur moeten onderwerpen. Wie dat niet wil, is hier niet welkom.
De Koning heeft de politieke waarheid uitgesproken. Nu is het de beurt aan politici en topambtenaren om haar te institutionaliseren, te realiseren.
Lang leve de monoculturele rechtsorde!