Het is een trend in televisieland: BN’ers die gevoelige thema’s bespreekbaar willen maken door zichzelf bloot te geven. Vooral het ‘uit de taboesfeer’ willen halen van seksuele problemen pakt niet altijd gelukkig uit, schrijft Gerry van der List.
Oudere popmuziekliefhebbers en VPRO-fans zullen zich hem vermoedelijk nog wel herinneren. Bram van Splunteren manifesteerde zich aanvankelijk als muziekjournalist, maar verwierf later in progressieve kring bekendheid en een zeker aanzien met het maken van televisieprogramma’s. Hij stelde daarbij nog weleens zichzelf centraal. Zo belichtte hij zijn worstelingen met een midlifecrisis.
Elsevier Weekblad-redacteur Gerry van der List zit graag en vaak voor de tv. Wekelijks doet hij verslag van zijn kijkervaringen.
In het programma Café De Liefde ging Van Splunteren in op een typisch mannelijk probleem. Hij sprak openhartig over zijn erectiestoornissen. Veel lof kreeg hij daarvoor toegezwaaid, beweerde hij. Je kwetsbaar opstellen, kreeg hij te horen, dat is heel bewonderenswaardig. Maar achter zijn rug luidde het oordeel vaak heel anders. Op de bank thuis werd smakelijk gelachen om de bekentenissen. Van Splunteren kwam bekend te staan als die sukkel die hem niet meer omhoog kon krijgen.
Via Twitter wordt er vaak genadeloos geoordeeld
Hoe gedacht wordt in huiskamers over het aanbod op de buis, bleef lang aan de openbaarheid onttrokken. Tv-recensenten schreven doorgaans beschaafde stukjes en daar bleef het bij. Tegenwoordig is er Twitter. Via de sociale media stijgt geregeld hoongelach op en worden vaak genadeloze oordelen geveld.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Dat zal Tim Hofman inmiddels ook beseffen. De journalist trekt graag de aandacht. Bijvoorbeeld met reportages over zijn eigen wietplantage, abominabele gedichten en vreselijke linkse acties, zoals een burgerinitiatief voor een kinderpardon. Enig leedvermaak was al bespeurbaar toen de progressieve stuntman een gebroken kaak werd geslagen na het binnendringen van het kantoor van een vastgoedhandelaar en het ter plekke afvuren van confettikanonnen.
Lees ook dit commentaar van Gertjan van Schoonhoven: Politiek, bied weerstand aan emo-pleidooi Hofman
Het leedvermaak werd er niet minder op na de vertoning deze maand op NPO3 van een documentaire van zijn vriendin. In Mijn seks is stuk ging Lize Korpershoek uitvoerig in op haar lage libido. Ze had fysiek helemaal geen zin meer in haar partner. Tim zat er beteuterd bij. Aan het eind van de docu mocht hij Lize een beetje masseren, wat ze wel fijn vond. Maar dampende seks, ho maar. De grapjes op Twitter lagen erg voor de hand.
Ontluistering ligt op de loer bij openhartigheid
De vraag is natuurlijk wat iemand bezielt om op televisie zo openhartig in te gaan op de eigen problemen. Iets bespreekbaar maken en taboes willen doorbreken, zijn meestal de redenen die de betrokkenen zelf noemen. Hang naar aandacht zal ook wel een rol spelen. Zo kwamen veel journalisten af op seksloze Lize en zag zij haar portret op het omslag van de VARA-gids staan.
Maar het wordt toch vaak een pijnlijk gedoe. Ontluistering ligt op de loer. Neem Iris en de 12 dates, een niet zo erg succesvolle serie op Net5. Aan het begin van haar, door een psycholoog begeleide, zoektocht naar een geschikte partner stond Iris Hond bekend als een aantrekkelijke en vaardige pianiste, aan het eind zag de kijker haar vooral als een geestelijk labiele zeurpiet die geen kerel kon krijgen. Je kwetsbaar opstellen op televisie blijkt keer op keer een hachelijk avontuur.