Het was een ware marteling: als deeltijdanglofiel bestaat een substantieel deel van de dagelijkse nieuwsstroom van Constanteyn Roelofs uit berichten uit Albion (Groot-Brittannië) en omdat ze daar wel op schema liggen met het prikken mochten daar de kroegen weer (gedeeltelijk) open.
Dat werd een feest van allerlei foto’s van blije mensen met grote biertjes met te weinig schuim. Van keurige landelijke pubs in snoezige vakwerkhuisjes tot een impromptu straatcarnaval in Soho: heel Groot-Britannië mocht weer aan de slag met hun grootste hobby en vloek – de overmatige alcoholconsumptie.
Constanteyn Roelofs
Wekelijks verkent historicus Constanteyn Roelofs (1989) de tragikomische tegenstrijdigheden in economie en maatschappij.
Buiten het feit dat het aardig grappig was dat de heropening van de pubs samenviel met het begin van de ramadan (ook mooie timing, mag je weer naar het café, is het vastentijd) contrasteerde het vooral erg mooi met de ambtelijke treurnis die wij in Nederland over ons uitgestort krijgen.
De zoveelste ronde valse beloften
Heel Nederland lonkt naar perspectief en open terrassen, maar wij moeten het doen met de zoveelste ronde valse beloften, statistische wichelroedeloperij en aan neurose grenzende voorzichtigheid van onze stuurloze overheid.
Na de roadmap, de routekaart en nog tien andere heropeningsschema’s werden we dinsdag wéér getrakteerd op een dit keer naamloze maar uiterst complexe heropeningskaart met allerlei kriebellijntjes, mitsen, maren en uitzonderingen. Adding insult to injury: er werd ook nog eens een enorm bedrag gestort in een vage stichting voor testen (alsof dat miljard niet beter aan virusbestrijding, meer prikken of meer ziekenhuiscapaciteit kan worden besteed, in plaats van nog meer ambtelijke controle en monitoring).
Het is kennelijk beleid om zoveel mogelijk bomen te planten om uiteindelijk iedereen in het bos van ambtelijke vaagheid te laten verdwalen.
Lees ook van Constanteyn Roelofs: Hygiënemaatschappij is voor echte, ‘vieze’ mens onleefbaar
Ambtelijke complexiteit als oplossing en niet als probleem
Kortom, het kabinet stuurt weer eens op beeldvorming, management en monitoring en niet op effect en lijkt ambtelijke complexiteit als oplossing te zien en niet als probleem. Liever alles zoveel mogelijk wegstoppen in suikerspinnen van regeltjes, uitzonderingen, uitvoeringsinstanties en samenwerkingsverbanden dan gewoon een paar principiële lijnen trekken.
Het is een monstrueuze parodie op het poldermodel, deze atomisering van beleid en verantwoordelijkheid. Nee, dan liever gewoon zo’n Boris Johnson die, for all his flaws, na een slechte start gewoon maximaal heeft ingezet op prikken, prikken, prikken. We hebben Johnson jaren uitgelachen om zijn onmodieuze politiek van churchilliaanse bluster, de grote greep en minachting voor het ambtelijke handwerk, maar toch lijkt het beter te gaan met zo’n brallerige Tory aan het roer dan zo’n nietszeggende politicus van de vierkante millimeter als Hugo de Jonge.