Erfelijke beroemdheid schuurt met onze nominaal individualistische maatschappij waar ‘iedereen zichzelf mag zijn’ en iedereen zelf mag worden wat ie wil als ie later groot is. Toch is het iets van alle tijden, constateert Constanteyn Roelofs.
Wekelijks verkent historicus Constanteyn Roelofs (1989) de tragikomische tegenstrijdigheden in economie en maatschappij.
Het lezen van de Nederlandse kranten is een prettige dagelijkse marteling en niets is zo ergerlijk als het lifestylekatern van de NRC. De Krant van Heldring presteert het elke week weer om een selectie leeghoofdige idioten uit de Amsterdamse grachten op te vissen om ze aan de tand te voelen voor een verhaal met heel veel IK en heel weinig verheffende en vormende inhoud.
De parel van dit weekeinde: een lunchinterview met Jet van Nieuwkerk over… Wat eigenlijk? Dat ze een snob is en een Instagramaccount runt waar ze vertelt wat de beste T-shirts en stokbroodjes in Amsterdam zijn. Als achterlijke provinciaal uit de residentie lees ik dat dan met stijgende verbazing en neem ik me voor om nooit meer de NRC te lezen – al weten ze op het Rokin ook dat ik braaf elke dag de site van voor naar achter doorlees.
Doorgeven van beroemdheid zie je vaker
Het artikel viel ook op omdat het niet helemaal duidelijk is waarom mevrouw Jet nu een ‘celebrity’ is – behalve dat ze de Dochter Van is. Je ziet het trouwens wel vaker, dat doorgeven van beroemdheid: de zoon van Henny Vrienten heeft nu ook een plaat gemaakt met de dochter van Huub Oosterhuis. Dreetje Hazes is zijn vader opgevolgd als koning van de smartlap. Nu zitten we nog niet op het niveau van Amerika waar het grootste popculturele fenomeen de dynastie van de Kardashians is, maar toch, het valt wel op.
Lees deze column van Geerten Waling terug: Parade van verwende navelstaarders
In de letteren zien we ook zoiets; Solomica de Winter wordt ook al jaren voorbereid op de troon als opvolger van Leon en Jessica, en op een of andere manier lees je overal de broertjes Heerma van Voss terug, afkomstig uit een gedistingeerde dynastie van schrijvers, wetenschappers en vertalers. Bij De Groene Amsterdammer zijn ze al tijden bezig met een kruistocht tegen ongelijkheid en geërfd privilege, maar daar zag ik laatst wel dat Charlotte ‘Muis’ Remarque daar nu ook stukken schrijft.
In een land waarin de culturele sector een tamelijk gesloten ecosysteem is binnen de grenzen van de A10 helpt het kennelijk om van jongs af aan al bij redacteuren en regisseurs over de vloer te komen en qua sociale omgang opgegroeid te zijn tussen de andere ‘celebs’.
Erfelijke beroemdheid schuurt met onze nominaal individualistische maatschappij
De parallellen met het Ancien Regime dringen zich op, zeker nu we met z’n allen aan de buis gekluisterd zijn door de opvolging van Elizabeth II door Charles III. Toch voelt dat toch ergens onterecht, omdat we nu in een meritocratische samenleving leven en we er bij koningshuizen voetstoots van uitgaan dat je niet per se talent hoeft te hebben voor de kroon, terwijl je dat voor zingen of schrijven nou weer wel moet hebben.
Lees hier de vorige blog van Constanteyn Roelofs: De lessen van de stoïcijnen doen het ook nog prima in de 21ste eeuw
Erfelijke beroemdheid schuurt met onze nominaal individualistische maatschappij waar ‘iedereen zichzelf mag zijn’ en iedereen zelf mag worden wat ie wil als ie later groot is (vooral omdat juist de Amsterdamse media dit ideaal het sterkst uitdragen). Maar raar is het niet. Wat de progressieve beweging ook beweert, het opbouwen van kennis, vaardigheden en netwerken – die zaken opgeteld vatten we samen als ‘privilege’ – binnen families is heel normaal en van alle tijden. Johann Sebastian Bach kwam immers ook uit een familie van musici en gaf de job ook gewoon door aan zijn talrijke kinderen.