Om de natuur te redden, smijten malle actiegroepen blikken soep naar kostbare schilderijen en maken ze automobilisten het leven zuur. Meer gematigde natuurliefhebbers maken een boswandeling en fotograferen een zorgvuldig beschermde paddenstoel. Waarom doet de liefde voor groen de één radicaliseren en de ander niet, vraagt Constanteyn Roelofs zich af.
Het was heerlijk weer afgelopen weekeinde, dus ik moest van mijn juffrouw even van internet af en het bos in. We gingen een rondje wandelen in De Horsten en we waren overduidelijk niet de enigen die het in ons hoofd hadden gehaald om het bos op te zoeken. Natuur in de Randstad is een schaars goed, dus het is altijd een beetje filelopen tegenwoordig. Dat leidt wel eens tot hallucinante taferelen.
Wekelijks verkent historicus Constanteyn Roelofs (1989) de tragikomische tegenstrijdigheden in economie en maatschappij.
Zo kwamen we in een rij terecht voor een paddenstoel. Een goede reden om in de herfst het landgoed op te zoeken, zijn de paddenstoelen – ik ben dan weliswaar geen zes meer, maar een rode paddenstoel met witte stippen blijft leuk, zeker voor mensen zoals wij die opgevoed zijn met de VPRO-gids en veel educatieve uitjes naar het bos. Ik had dan ook mijn mooie camera meegenomen om leuke plaatjes te maken van de natuur in het algemeen en de paddenstoelen in het bijzonder. Ik was wederom niet de enige met dat idee, waardoor we soms een tijdje in de rij moesten staan om een bijzonder exemplaar te kunnen fotograferen.
Ontstemde boomers van Extinction Rebellion voeren actie op het asfalt
Gelukkig ging het goed. Het soort mens dat paddenstoelen gaat fotograferen in het bos is doorgaans het soort welopgevoede afritsbroekentype: met een grapje en wederzijdse beleefdheden wordt zo’n situatie dan opgelost. De kindertjes werd netjes verteld dat je moet kijken met je ogen en men deed z’n best om de scene niet te vertrappen om andere toeristen ook een mooi kiekje te gunnen.
Lees ook deze column van Simon Rozendaal: Demonstrerende klimaatwappies gepamperd
Uiteindelijk was het een mooie dag in wat er in de Randstad moet doorgaan voor natuur. Het is maar goed dat de natuur er is en dat er mensen zijn die zich voor natuur- en groenbehoud inzetten, dacht ik daarom mild, toen ik in de courant zag dat ontstemde boomers van Extinction Rebellion op het asfalt gingen zitten en er boze meisjes van malle actiegroepen zichzelf aan dure schilderijen vastplakten ‘tegen de fossiele brandstoffen’.
Geradicaliseerde kindertjes in het bos
Het zijn uiteraard eigenlijk twee verschillende uitingen van dezelfde rare obsessie van de middle classes met de natuur: als iets om met aksie te redden en als iets om verplicht van te genieten, binnen de gebaande kaders van keurig aangegeven wandelingen door een zorgvuldig geconstrueerd landschap. Ik denk altijd maar dat die Extinction Rebellion-types gewoon geradicaliseerde kindertjes zijn die vroeger met Staatsbosbeheerspeurtochten en paddenstoelengidsen het bos in werden gestuurd door hun ouders en die verplicht naar de avonturen van de WNF Rangers moesten kijken op de schooltelevisie en die daarom denken dat hun heldenrol in het leven bestaat uit kartonnen bordjes omhoog houden tegen de Koninklijke Olie.
Ik vraag me dan wel af waarom ik, met ook zo’n jeugd, dan niet ben geradicaliseerd en geen blikken soep naar schilderijen ga gooien, maar gewoon in de rij ga staan voor een mooie foto van een amanita muscaria.