Maandagavond 2 september stond al wekenlang met een grote rode krul in mijn agenda. De Schoo-lezing, dat is voor ons bij Elsevier een jaarlijks terugkerend hoogtepunt.
En dit jaar helemaal, want wat is er beter dan een lezing van de minister-president, Mark Rutte?
En dan ook nog een toespraak die dik drie kwartier duurde en helemaal uit zijn hoofd! Ik zat best vooraan en speurde naar een papiertje of een monitor, maar er was niets. Ik vond het knap hoor.
Portret
En al zei Rutte dan niets verrassends, hij zei wel iets dat me verbaasde. Rutte is als liberaal natuurlijk een groot voorstander van zoveel mogelijk zelf doen. Hij is ervan overtuigd dat iedereen er zo over denkt, want ‘de mensen’ zijn zo vaak verder dan ‘de politiek’. Ik weet het niet.
Wel weet ik dat de mp een potsierlijk portret schetste van een fictief gezinnetje dat het helemaal Ruttiaans had aangepakt.
Bijbaantje
Ziehier. Dat gezin bestaat natuurlijk uit een vader en een moeder en twee kinderen. Die kinderen gaan binnenkort studeren, en ze vinden het heel normaal om daar zelf iets aan bij te dragen. Met een bijbaantje verdien je immers al snel een minimumjeugdloon van 3,37 per uur, als je 17 bent. Dat tikt lekker aan als je een collegegeld van 1.835 euro moet betalen.
Gelukkig hebben hun ouders ook wat bij elkaar weten te sparen, zodat ze hun kinderen kunnen helpen. Niet alleen spaarden die ouders – tegen de klippen op, mogen we wel zeggen, want met een rente van maximaal 1,9 procent en een inflatie van 2,9 procent valt sparen werkelijk niet mee – ook zagen ze kans hun hypotheek af te betalen. Vonden ze ook ‘heel normaal’.
Sparen
Dan hebben we het toch al snel over indrukwekkende bedragen per maand. Ik verdien helemaal niet slecht, al zou het wat mij betreft best drie of vier keer zoveel mogen zijn. Gelukkig vind ik mijn voldoening in immateriële zaken en dat is maar goed ook. Maar aan het einde van de maand ben ik blij als ik eens niet rood sta. Sparen? Aflossen? In my dreams.
Nog is er geen einde aan de voortreffelijkheden van dit gezin. Vader is een tijd geleden ontslagen en kreeg geld mee, zoals dat gaat. De eerste neiging om ermee op vakantie te gaan wist hij te beheersen. Nee, hij besteedde het aan een opleiding zodat hij meer kans had op een nieuwe baan (raad eens: het lukte!).
Werkloos
Ik ken zulke mensen niet en ik zou ze ook niet willen kennen. Wat een braveriken. Maar ik ken wel mensen die in de piepzak zitten vanwege hun baan, die bang zijn om werkloos te worden en niet weten wat ze dan moeten doen, van wie de kinderen geen idee hebben of ze ooit een baan krijgen met de opleiding die ze doen.
Die bang zijn dat ze als ze straks met pensioen gaan, in bittere armoede zullen vervallen. Oud en ziek zijn is nog meer een schrikbeeld geworden dan het toch al was; nu ben je namelijk nog arm erbij ook.
Zo strekt zich voor veel mensen een grimmige toekomst uit. Het was leuk geweest als de premier daar iets over had gezegd. Maar ja, om hem aan te halen, ‘een toverstokje’ heeft hij niet.