De tot de islam bekeerde oud-PVV’er Arnoud van Doorn bewijst dat in opspraak geraakte politici moordend zijn voor het beeld dat burgers hebben van de politiek. Hoe kunnen we nog zonder frustratie en spot naar dergelijke types kijken?
Dat niet iedere politicus geschikt is voor zijn vak, hebben we door de jaren heen wel kunnen zien. Hoewel er geen eenduidige handleiding is voor het beoefenen van politiek, is het duidelijk dat profielschetsen zich laten kenmerken door onder meer integriteit, loyaliteit, eerlijkheid en oprechte affiniteit.
Dat deze waarden niet altijd worden gehanteerd, is geen verrassing. Sommigen maken het echter zo bont – kunnen zij alstublieft wegblijven van elke vorm van maatschappelijke invloed?
Karikatuur
Neem ex-PVV’er Arnoud van Doorn. Het is een raadsel hoe een dergelijk figuur de politieke arena kan betreden. Als in een satirisch programma maakt Van Doorn een karikatuur van zowel de politiek als zichzelf. Schandalig.
De plotwendingen bij Van Doorn zijn zo onbegrijpelijk dat ze eigenlijk hilarisch zijn. Het Haagse raadslid stapte over van de PVV naar de islam en is inmiddels voornemens een islamitische partij op te richten. Onbegrijpelijk.
Iedere psychoanalyticus smult wellicht van dergelijke idealistische discrepantie, hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door problematiek eerder in het leven. Maar voor de stemmende burger is het weer een signaal van politieke onkunde en falend idealisme.
Doorgewinterde crimineel
En dan we zijn er nog niet. De mentale verwarring uit zich niet alleen in zijn politieke overtuiging. Van Doorn schijnt er ook misdadige activiteiten op na te houden.
Zo wordt hij in staat van beschuldiging gesteld vanwege een reeks vergrijpen die een doorgewinterde crimineel niet zou misstaan. Hennephandel, diefstal middels een valse sleutel in het Haagse stadhuis en het bezitten van een alarmpistool.
De commerciële zenders zouden er eenvoudig een sensatieprogramma van kunnen maken, waarschijnlijk ook nog met hoge kijkcijfers – alle ingedriënten zijn daarvoor aanwezig: bedrog, onrealistische scenario’s en iemand die zichzelf voor gek zet.
Drugsbaron
Van Doorn heeft duidelijk last van waanideeën. Volgens hem probeert de staat hem te belemmeren in zijn activiteiten. De verdenkingen tegen hem noemt hij ‘raar en verdacht’. Het is natuurlijk uiterst komisch dat dit komt van de man die als verklaring voor zijn hennephandel beweert dat dit in het kader was van het opsporen van een drugsbaron. Fascinerend hoe de hersenen werken.
Wat doet dit soort mensen toch in de politiek? Het geeft de definitie ‘witteboordencrimineel’ weer een bredere omschrijving.
PVV
Dachten we in het verleden al bijzondere taferelen bij de LPF te hebben meegemaakt, de PVV kan er inmiddels dus ook wat van.
Van agressieve Kamerleden die hun frustratie nu en dan fysiek moeten laten gelden, tot personen die zichzelf met leugens en valse voorwendselen in de problemen helpen. En nu weer dit spektakel.
Uiteraard geldt dit niet alleen voor de PVV, hoewel het aantal voorvallen binnen deze partij illustreert hoe ernstig de screeningsprocedure klaarblijkelijk is.
Strenger
Wat Van Doorn betreft: het is zielig zoals hij zijn drang tot politiek succes wil laten gelden. Als je je waarden zo gemakkelijk verkwanselt, moet de drang tot electorale winst op persoonlijk niveau wel erg groot zijn. Tragisch en een politicus onwaardig.
Het in opspraak raken van politici is in elk geval stuitend, en moordend voor de politieke perceptie van de maatschappij. Hoe kunt u als burger nog zonder frustratie en spot naar dergelijke politici kijken?
Laten we dit soort figuren bannen uit maatschappelijke functies. Een directe oproep naar de politieke partijen: maakt u alstublieft uw selectieprocedure strenger.