Het werk van een rechter is niet zo simpel als goed de wet volgen en af en toe met een hamer slaan. Bradley Harper, de eerste verkozen zwarte rechter in Florida, weet dat als geen ander.
Humaniteit in justitie
In rap tempo volgen de zaken elkaar op. Rechter Bradley Harper (40), de eerste verkozen zwarte rechter in Florida, besteedt nauwelijks meer dan een paar minuten aan een zaak. Dat kan ook niet, want de andere verdachten zitten te wachten op houten schoolbankjes in een ruimte die niet groter is dan twee klaslokalen. Harper, gekleed in zwart toga, moet vandaag 120 zaken afhandelen aangaande 116 verdachten.
Achter in de zaal zitten drie zware jongens. In hun gevangeniskledij, met boeien om de enkels, wachten ze tot hun zaak voorkomt. Het merendeel van de verdachten in de zaal staat terecht voor lichte vergrijpen, zoals bezit van marihuana of het zwaarder bestrafte rijden onder de invloed.
Toch keert steevast een woord terug, in elke uitspraak van de rechter. Als laatste woord wenst hij iedereen succes. Tussen de rechtszaken door heeft hij tijd om uit te leggen waarom: ‘Ik wil dat de mensen zich humaan behandeld voelen. Als ze iets hebben misdaan, horen ze gestraft te worden, maar ze moeten wel weten dat ze een mens blijven.’
Slecht effect op de volgende generatie
Harper is de eerste zwarte rechter in Florida die zonder eerdere benoeming werd verkozen tot rechter. Hij won tegen de verwachting in van een veel sterkere en rijkere tegenkandidaat. ‘Met mijn overwinning liet ik zien dat vertegenwoordiging er toe doet, ook in de rechtszaal. Maar ik behandel verdachten niet anders vanwege hun huidskleur, ik behandel mijn verdachten als mens.’
Maar ook Harper moet zich aan de wet houden zoals deze hem is gegeven. En die wet creëert soms schrijnende situaties, die hij van dichtbij meemaakte. Voorafgaand aan zijn carrière als rechter werkte hij als advocaat. Hij vocht voor de vrijlating van een man die voor een licht drugsvergrijp was veroordeeld. ‘Hij bezat crack en verhandelde dat, daarvoor kreeg hij levenslang. Zijn dochter moest opgroeien zonder hem.’
Vrijlating of strafvermindering werd door iedere rechter verworpen, waardoor de enige oplossing was om een verzoek aan de toenmalige president Barack Obama te richten. Harper: ‘Ik bestudeerde elk vrij uur dat ik had om de beste brief te schrijven die ik kon.’ In december 2016 kwam er goed nieuws. ‘Ik kreeg een brief van de president waarin hij schreef de levenslange gevangenisstraf om te zetten in tien jaar. Mijn cliënt kwam in januari 2017 vrij.’
Harper pleitte als advocaat voor vrijlating, omdat hij het grote effect van dit soort straffen van nabij meemaakt. ‘Mijn neef zit voor een soortgelijk vergrijp vast, levenslang. Hij komt niet vrij. Zijn kinderen groeien op zonder vader, hun kleinkinderen zonder opa. Deze straffen hebben een effect dat van generatie op generatie wordt overgebracht.’