Wat Nederland van de Verenigde Arabische Emiraten kan leren

Op de hoek van een stoffig pleintje in de oude stad van Dubai koestert een valkenier zijn vogel. Het beest blikt schichtig in het rond. Verderop zoeven Bentleys, BMW’s, Mercedessen en Maserati’s voorbij, en geregeld een Rolls-Royce. De man draagt de traditionele kandura, een tuniek tot aan de enkels, en een hoofddoek met aqel.

Dit lijkt een zwart koord om de witte sjaal netjes op het hoofd te houden, maar de functie is van oudsher anders. De aqel was ooit het touw om ’s nachts de poten van je kameel aan elkaar te binden, want in de woestijn staan nu eenmaal geen bomen waaraan je het dier kunt vastmaken. Dat doel heeft het koord niet meer, maar tradities zijn er om behouden te blijven.

Voorheen was de kandura bruin of beige. Midden jaren zestig werd in de Verenigde Arabische Emiraten – tot 1 december 1971 een protectoraat van het Britse Rijk – olie aangetroffen en deed het grote geld zijn intrede. Er kwamen Japanse stoffen op de markt en sindsdien dragen de mannen helderwitte gewaden met aan de mouw soms manchetknopen met glinsterende diamanten.

Dit volkje van parelvissers en kamelendrijvers werd in twee generaties een clan van multimiljonairs. Het is makkelijk daarop neer te kijken en het morele vingertje te heffen over de luie rijkdom in een land dat gastarbeiders laat ploeteren. Maar zoveel olie heeft Dubai nu ook weer niet. Vooral handel, economisch ­liberalisme en een slim immigratiebeleid brengen hier rijkdom.