75 jaar Israël: (klein-)kinderen van vier premiers over de Joodse natie

Israël verkeert op zijn 75ste verjaardag in een identiteitscrisis. Een bittere strijd over juridische hervormingen legt de vele scheidslijnen in het land pijnlijk bloot: religieus tegenover seculier, Asjkenazisch tegenover Sefardisch, Jood tegenover Arabier en arm tegenover rijk. Ook op het veiligheidsfront rommelt het flink, van een potentiële derde Palestijnse intifada tot een Iran dat akelig dicht in de buurt komt van een kernwapen. Maar wie een stap terugneemt en kijkt naar de ontwikkeling van de staat Israël in de afgelopen decennia, kan alleen maar onder de indruk zijn. Van een kurkdroge woestenij naar een wateroverschot. Van volstrekte armoede naar een van de belangrijkste hightechcentra ter wereld. En van weerloze Holocaust-slachtoffers naar het sterkste leger van het Midden-Oosten.

Israël is ook het land dat per hoofd van de bevolking verreweg de meeste immigranten opnam. Vanuit alle hoeken van de wereld trokken Joden naar Israël om een succes ervan te maken. Zij werden aangevoerd door een reeks roemruchte leiders. Deze pioniers bouwden met een tomeloze inzet en overtuiging het land op en bekleedden alle mogelijke functies, om te eindigen in het hoogste ambt: premier.

Hun (klein-)kinderen maakten alles van dichtbij mee. Zij zagen de offers die een leider van Israël moet maken en de soms onmogelijke besluiten over oorlog en vrede waarvoor die zich ziet gesteld. Over één ding zijn zij het eens: hun (groot)ouders maakten deel uit van een unieke generatie zionisten, voor wie het landsbelang voorop stond en die tegenwoordig node wordt gemist.