Waarom immigranten in Groot-Brittannië zo goed integreren

Wat is typisch Brits? Marks & Spencer? Mede opgericht door een vluchteling uit Wit-Rusland. Het nationale lievelingsgerecht? Chicken tikka masala. De soevereiniteit van het Lagerhuis? Een geïmporteerd idee van onze Willem III van Oranje. Het motto van de Britse monarch? Dieu et mon droit. De thee? Afkomstig uit Azië. De fameuze Battle of Britain? Voor een deel uitgevochten door Poolse piloten. De National Health Service? De helft van de specialisten komt uit een etnische minderheidsgroep. Een excentrieke premier als Boris Johnson? Die heeft familiewortels in Turkije, Frankrijk en Baden-Württemberg.

Wie onder de huid kruipt van een Brit of een Britse traditie, komt uiteindelijk altijd iets exotisch tegen. In William Shakespeares koningsdrama Richard II omschrijft kroonprins Jan van Gent het eiland als ‘een fort dat door de Natuur is gebouwd’, maar dat heeft invloeden uit den vreemde nooit tegengehouden.

De basis van de eilandnatie is gelegd door achtereenvolgens de Romeinen, de Juten, de Saksen en de Normandiërs, terwijl het moderne Brittannië steeds nadrukkelijker wordt vormgegeven door onderdanen uit oud-koloniën. ‘Vergeet niet dat we allemaal, ergens, een vervloekte vreemdeling zijn,’ stelde Michael Portillo, politicus én immigrantenzoon.

Bij de kroning van Charles werd onlangs niet alleen de nieuwe koning aan de wereld voorgesteld, maar ook een succesvolle multiculturele samenleving. Met de Britse premier Rishi Sunak die uit de Bijbel voorlas, een zwart gospelkoor en vertegenwoordigers van diverse etnische minderheidsgroepen die de rijksinsignes overhandigden. De monarch zelf heeft Duits bloed door de aderen stromen, gemengd met wat Russisch en Grieks. Het belangrijkste lied tijdens de ceremonie, Zadok the Priest, is in Londen gecomponeerd door een Duitse immigrant, Georg Friedrich Händel. Hij componeerde het voor de kroning van George II, een mede-immigrant.

Afgedaan als xenofoob eiland dat zonder Brussels anker in de Noordzee zinkt