Waarom Egypte maar halfhartig achter de Palestijnen staat

Televisieschermen in waterpijpcafés, hotellobby’s en woonkamers in Egypte staan voortdurend afgesteld op live-verslaggeving van de gevechten in Gaza en Israël. Beelden uit de Gazastrook overspoelen de sociale media. Praatprogramma’s bespreken weinig anders. President Abdel Fattah al-Sisi en buitenlandminister Sameh Shoukry staan in nauw contact met wereldleiders, van de Verenigde Staten, Israël en de Europese Unie tot Rusland en Iran.

Maar het is moeilijk Egyptenaren op straat te vragen naar hun mening. ‘Niet best’ of ‘Wat kunnen we doen?’ mompelen ze, en gaan door met hun dagelijkse bezigheden. Soms uiten ze steun voor de Palestijnen en boosheid op Israël. Maar de meesten juichen niet voor Hamas en keuren het doden van Israëlische burgers af. Egyptenaren zijn bezorgd over het lot van de Palestijnen in Gaza, maar evenzeer over wat het conflict voor gevolgen voor hun land kan hebben.

Egyptische buitenlandpolitiek lang niet altijd omarmd door de bevolking

Israël en de Palestijnen: het is een bijzonder gevoelig onderwerp in Egypte. En dat heeft alles te maken met een lange historie van conflicten, en een Egyptische buitenlandpolitiek die lang niet altijd werd omarmd door de bevolking.

Dat begon in 1948 toen Egypte, in reactie op de stichting van Israël, met andere Arabische landen de Joodse staat binnenviel. Israël won, maar de Gazastrook kwam onder gezag van Egypte. In Arabische landen staat deze oorlog bekend als ‘De Catastrofe’, refererend aan de exodus van Palestijnen uit Israël.

In Egypte droeg het verliezen van deze oorlog bij aan de onvrede over koning Farouk. In 1952 pleegde een groep officieren een staatsgreep. Egypte werd een republiek en in 1954 werd Gamal Abdel Nasser president.