Benjamin Netanyahu: oorlogspremier die helemaal alleen staat

Benjamin Netanyahu houdt van applaus. De mediagenieke premier laat in een ronkende speech graag een stilte vallen, om met uitgestrekte armen op een lessenaar en een fonkeling in de ogen de lof in ontvangst te nemen. Zelden gaat het in zo’n toespraak over de ­Palestijnse kwestie, maar in 2009 op de ­Bar-Ilan University in Ramat Gan verraste hij vriend en vijand.

De man die zijn hele leven een Palestijnse staat afwees, zag daartoe opeens een mogelijkheid. ‘Als wij garanties krijgen over demilitarisering en de Palestijnen Israël als Joodse staat erkennen, dan zijn wij er klaar voor om met een echt vredesakkoord in te stemmen: een gedemilitariseerde Palestijnse staat naast de Joodse staat.’

Het applaus in de zaal klonk luid. Was hij om? Deze fervente tegenstander van de Oslo-akkoorden, die van huis uit meekreeg dat vrede met de Palestijnen en de Arabische staten onmogelijk was?

Vader Benzion Netanyahu, een vermaard historicus gespecialiseerd in de Spaanse inquisitie, zag niet in hoe die kloof ooit kon worden overbrugd. Hij werd gedreven door de ideologie van Ze’ev Jabotinsky (1880-1940), de revisionistische zionistenleider die een Joodse staat wilde aan beide zijden van de Jordaan, maar er vooral voor pleitte dat zo’n staat ijzersterk moet zijn.

‘We kunnen geen passende compensatie aanbieden voor Palestijnse Arabieren in ruil voor Palestina,’ zo schreef hij in een beroemd essay uit 1923. ‘En daar­om is het onwaarschijnlijk dat er een vrijwillig akkoord zal worden bereikt. De enige manier om daartoe te komen, is de IJzeren Muur: een sterke macht in Palestina die niet bezwijkt onder Arabische druk.’