Door de constante berichtenstroom bijvoorbeeld over Michael Schumacher en Nelson Mandela veranderen gevoelens als belangstelling, mededogen en medelijden al snel in ergernis.
Voor sommige mensen is dit een gewone werkdag en zo ook voor mij. Vandaag staat op de redactie zoals altijd de tv aan op het laatste nieuws.
En wat horen we daar, zowat non-stop en een paar keer zelfs als opening van het nieuws? Berichten over de gezondheidstoestand van voormalig autocoureur Michael Schumacher.
Ellende
Bekommerd buigen de media zich over deze ellende. Het bizarre is natuurlijk dat iemand honderden Formule 1-wedstrijden overleeft en wanneer hij zich tevreden terugtrekt uit dat leven, alsnog zowat verongelukt bij het skiën.
Dat is, lijkt mij, zo ongeveer het enige dat hierover te melden is.
Klap
Maar nee. We worden continu op de hoogte gehouden van het hoofdletsel van Schumacher. Nederlandse experts geven hun mening.
Een persconferentie. Artsen erbij. Eerst leek het niet zo ernstig. Later toch weer wel. Hij had een helm op en dan toch zo’n harde klap. Hij skiede offpiste maar hij kan natuurlijk heel goed skiën (want doet niets anders als hij dat wil).
Vechten
In een ziekenhuis in Grenoble ‘vecht’ Schumacher voor zijn leven, terwijl hij tegelijk kunstmatig in coma wordt gehouden. De enigen die vechten, lijkt mij, zijn artsen.
En zo gaat het maar door, met nutteloze berichten over een situatie waar niemand eigenlijk iets vanaf weet. Net als destijds toen prins Friso dat ongeluk had.
Bergdal
Nu is zoiets natuurlijk vreselijk en we mogen daar niet lichtvaardig over denken, laat staan schrijven.
Maar van iemand die coureur is geweest, kun je toch moeilijk verwachten dat hij zijn dagen slijt met een pijp in zijn mond op een bankje ergens in een Duits bergdal.
Zo iemand houdt namelijk van snelheid en risico en zal dat opzoeken zolang hij kan. Dan kan het dus een keer misgaan. Zo wordt die arme man door zijn ongeluk nog bekender dan door zijn overwinningen in de Formule 1.
Overwinningen
Het is net zoals historicus Maarten van Rossem over de berichtgeving rond Nelson Mandela en diens dood mopperde. Hoe bestaat het toch dat iemand je zo kan worden tegengemaakt.
Eerst denk je nog: o wat erg. Maar na een paar keer opening nieuws en honderdmiljoen herdenkingskaternen (afgezien, uiteraard, van die mooie Ter herinnering van Elsevier) krijg je gewoon een hekel aan zo iemand en hoop je dat die snel weer uit het nieuws verdwijnt.
Ja ja, nu weten we het wel weer zeg! Mooie gevoelens als belangstelling, mededogen en medelijden veranderen razendsnel in ergernis en ongeduld. Heel jammer.