De Duitse bondskanselier Olaf Scholz ziet niet in dat de enorme verrijking van China op den duur ook Duitsland flink zal hinderen, schrijft Edouard Prisse in een ingezonden opinie.
Met de wens het handelsakkoord van de Europese Unie met China toch door te laten gaan, geeft de nieuwe bondskanselier zijn visitekaartje af. Hij wil het succes beschermen waarmee zijn Duitsland als enige westerse democratie meer naar China exporteert dan importeert. In 2019 was dat 11 miljard meer. Wat er op wereldschaal aan de hand is, legt hij naast zich neer. Die 11 miljard is op zichzelf wel een indrukwekkende prestatie, en toont de Duitse technische superioriteit, want daarin slaagt de Duitse industrie als enige, ondanks het zo gigantische prijsverschil met China.
Edouard Prisse (1938) is schrijver, consultant en voormalig zakenman. Hij schreef het boek Is China Taking Over? over de relatie tussen China en het Westen.
Ingezonden opinieartikelen worden geselecteerd door de redactie, maar vertegenwoordigen niet noodzakelijkerwijs het standpunt van EW.
De salarissen en productiekosten in China zijn al twintig jaar zó laag dat alle andere westerse landen nou juist meer uit China importeren dan exporteren, met de Verenigde Staten voorop. Amerika importeert elk jaar voor zo’n 360 miljard meer uit China dan het exporteert. Het hele Westen samen 600 miljard. Dat dit China veel te rijk maakt en dat dit de dictatuur in Peking in staat stelt veel te agressief te zijn, dat ziet Scholz niet, hij ziet alleen het overschot van de eigen industrie. Het getal 11 naast het getal 600 leggen en daaruit een conclusie trekken, daarvoor is het denkraam van Scholz blijkbaar te beperkt.
Een nieuwe splijtzwam in de Europese Unie
Dat commerciële akkoord tussen de Europese Unie en China, wat ook Angela Merkel wilde zien, is vorig jaar oktober al eens afgeblazen door het Europees Parlement. En terecht. Immers de 600 miljard per jaar verrijking door onze westerse landen samen, die helpen zo dit grote land, dat zich als onze tegenstander opstelt, met zijn snelle groei. Het is niet voor niets dat de Amerikaanse president Joe Biden zegt dat de grote strijd nu gaat tussen de dictatuur van China en de democratieën van het Westen.
Daarom ook organiseerde Biden afgelopen 9 en 10 december de Democratic Summit. Dit is de krachtmeting in de wereld waar het om gaat, maar Olaf Scholz vindt alleen de eigen industrie belangrijk, ziet dus ook niet dat de enorme verrijking van China op den duur ook Duitsland flink zal hinderen. China kan nu immers alles kopen en omkopen: patenten, bedrijven, onroerend goed, invloed, en het land kan dat natuurlijk ook in Duitsland.
Lees ook over wedloop om Afrika: de EU contra China
Hoe Scholz blijkt te denken, voorspelt niet veel goeds en kan weer een nieuwe splijtzwam worden in de Europese Unie. Dat verzwakt ons dan weer eens voordat onze Europese Unie hopelijk, zoals al zo vaak, na enige tijd weer sterker terugkomt. Maar dat zal wel even duren. Het is op zijn minst twijfelachtig of de Franse president Emmanuel Macron zijn Duitse collega op korte termijn tot andere gedachten zal kunnen brengen. Een nieuw element in de Europese Unie is wel de nog steeds hoger rijzende ster van de Italiaanse premier Mario Draghi, maar wat dat voor de Europese Unie zal betekenen, is vooralsnog onduidelijk.