Pieter Waterdrinker: We beleven een nieuwe jaren zestig

We beleven een nieuwe jaren zestig met het identiteitsdenken, het wokisme, het tegen elkaar uitspelen van diverse leeftijdsgroepen. Pieter Waterdrinker beziet het allemaal geamuseerd vanuit zijn privé-schouwburg.

Ergens aan het begin van dit millennium nodigde ik bij mij thuis in Moskou en Sint-Petersburg de redactie uit van Propria Cures, het fameuze studentenblad waarvan ik destijds gastredacteur was. De Russische zomer was trillend heet. Op een avond in Moskou nam ik de redactieleden mee naar een nachtclub, stampvol, met live muziek. Het etablissement werd bezocht door bezoekers van alle leeftijden; een verschijnsel dat ook in zuidelijke landen volkomen normaal is.

Ik stond met een redacteur bij de bar, wachtend op de drankjes. Onbewust stond ik een beetje op de muziek mee te dansen. ‘Wat doe je nu?’ De redacteur had ogen als schoteltjes. Ik zei: ‘Ik dans een beetje mee op de muziek.’ Amsterdam zat nog helemaal in zijn hoofd. Hij vertelde dat je daar na je dertigste amper nog de juiste tenten binnenkwam. En dat je je vanaf die leeftijd volstrekt belachelijk maakte als je het waagde in het openbaar te dansen. Volgens hem volkomen terecht.

De redacteur, een aardige jongen, was begin twintig en dacht wat iedereen op die leeftijd denkt: ik word nooit ouder, ben je eenmaal dertig, dan kun je eigenlijk maar beter dood zijn. Ik dacht: lieve jongen, overmorgen ben je zelf dertig. Je bouwt nu mee aan de gevangenis waarin je zelf binnenkort terechtkomt.

De roman Vaders en zonen van Toergenjew is misschien wel het mooiste boek  over de botsingen tussen en opeenvolging van generaties. Er is niets nieuws onder de zon. Het fenomeen is zo oud als de Oudheid. Terwijl de bewuste redacteur reeds een decennium de hippe Amsterdamse tenten mijdt – de dreigende gevangenis bleek reëel – denk ik aan hen die nu tussen de 25 en de 30 zijn: de generatie die op termijn de macht in de wereld gaat overnemen.

We beleven een nieuwe jaren zestig