Waterdrinker maakt bezielde, noodzakelijke bestaansbalans op

Biecht aan mijn vrouw is een heel andere ­Waterdrinker dan zijn lezers gewend zijn. Deze semi-autobiografische roman is het ­relaas van een ontheemde schrijver, die tijdens de eerste lockdown verblijft in zijn schrale land van herkomst, beroofd van de glans, barok en vervoerende waanzin van Rusland.

Juist zo’n schrijver-over-mensen als Waterdrinker moet het in een Amsterdamse schrijversresidentie stellen zonder zijn echtgenote en door de anderhalvemeter­samenleving ook vrijwel zonder anderen. Zijn stijl weerspiegelt deze situatie: de roman is een ingetogen strijkkwartet, niet als gebruikelijk een donderende symfonie.

Schrijven doet hij niet aan het Spui. Hij haalt boodschappen, kookt wat – ook voor een illegaal in dat appartement bivakkerende jonge vrouw. Hij beantwoordt de telefonades van zijn vrouw, die wil weten wat hij uitspookt. Hij ontmoet een jeugdvriend die bij hem de angst aanwakkert dat hij de vader kan zijn van een inmiddels volwassen geestelijk en lichamelijk gehandicapte jongen. Meer en meer gaat hij de confrontatie aan met zijn verstreken jeugd in Zandvoort – somberte troef.