Floor Eimers: ‘Ik weet nu dat ik me niet steeds met anderen moet meten’

Het kan niemand met enige culturele interesse zijn ontgaan: Hans van Manen is deze zomer 90 jaar geworden. De grootmeester van de Nederlandse dans dook werkelijk overal in de media op en werd geëerd met een speciaal festival. Het Nationale Ballet presenteerde in juni negentien balletstukken uit de rijke loopbaan van zijn huischoreograaf. Slotstuk van de première van de feestelijke reeks was Grosse Fuge uit 1971, wereldwijd Van Manens meest uitgevoerde creatie. Een intrigerend, sensueel machtsspel van vier dansers en vier danseressen, op muziek van Ludwig van Beethoven, in een prachtig wit decor met een oplichtende, verschuivende neonlijn.

Alleen al door haar gestalte viel op het podium meteen de vrouw op die samen met Van Manen en haar vaste Vlaamse danspartner Edo Wijnen buiten op de poster van Nationale Opera en Ballet in Amsterdam te bekijken viel. Floor Eimers is, met haar 1,74 meter, best lang voor een ballerina. Ze heeft verder een langwerpig, karakteristiek gezicht dat de jury van de Alexandra Radiusprijs mede inspireerde om te spreken van een ‘uitgesproken theaterpersoonlijkheid’. Eimers mocht in oktober vorig jaar deze jaarlijkse onderscheiding in ontvangst nemen voor de danser van Het Nationale Ballet die de meest opvallende prestatie heeft geleverd.

‘Ik was echt zó blij met die prijs,’ vertelt Eimers opgetogen in de foyer van het Amsterdamse muziektheater waarin haar illustere, 61-jarige dansgezelschap domicilie heeft. ‘Ik moest huilen van geluk. Ik had verdorie ineens een plek in een rijtje van geweldige dansers die eerder de prijs hadden gewonnen. Zoals Igone de Jongh, van wie ik als meisje een poster op mijn slaapkamer had hangen.

‘Het was toch al een bijzondere tijd. Ik speelde Mata Hari. Dat was echt het tofste wat ik ooit heb gedaan. Heel intens. Je begint in die rol op je zestiende en je eindigt dood. Je wordt verliefd, je gaat scheiden, je wordt verkracht, je raakt je kind kwijt. Na afloop was ik totaal leeggezogen. Maar ik had geen moment het gevoel dat ik acteerde. Ik ging helemaal op in de rol.’

Voor de première van het goed ontvangen Mata Hari voelde de hoofdrolspeelster zich, door een gedegen voorbereiding, zo zeker van haar zaak dat ze haar zenuwen vrij makkelijk de baas kon. ‘Uiteraard voel je voor een première altijd wel spanning. Ik probeer te relaxen door Netflix te kijken en te mediteren. En ik doe een dutje. Alleen toen ik voor de eerste keer de zware dubbelrol van Odette/Odile in Het Zwanenmeer had, was ik kotsmisselijk van de zenuwen. Maar die vallen wel van je af op het moment dat je het toneel opstapt.’

Jarenlang reisde Eimers op en neer van Velp naar Den Haag

Met Het Zwanenmeer begon het ook allemaal. Op haar vierde woonde Eimers met haar moeder ademloos een uitvoering bij van de klassieker met de meeslepende muziek van Tsjaikovski die zo’n enorme indruk maakte dat ze ter plekke besloot ballerina te worden. Een paar dagen later meldde ze zich aan bij de dansschool in haar woonplaats Velp en op haar zevende begon ze oriëntatielessen te volgen op het Koninklijk Conservatorium in Den Haag, waar ze twee jaar later werd aangenomen. Jarenlang reisde ze met de trein op en neer van Velp naar Den Haag, totdat dit te zwaar werd en ze in een gastgezin werd opgenomen. ‘Later begreep ik pas hoe moeilijk dit voor mijn ouders was. Als zij hun tienjarig kind, huilend, in haar eentje aan de andere kant van het land, aan de telefoon hadden, brak hun hart. Voor mijn puberende broer was het evenmin leuk. Die miste zijn kleine zusje.’

Nadat ze in 2011 de tv-competitie De avond van de jonge danser had gewonnen, mocht Eimers bij Het Nationale Ballet een zenuwslopende auditie doen, die toegang verschafte tot het walhalla van de vaderlandse dans. Kwiek beklom ze de ladder van het gezelschap dat een uitgekiend rangenstelsel kent. Ze was aspirant, élève, lid van het corps de ballet, coryphée en grand sujet om in 2019 te worden gepromoveerd tot tweede soliste.

‘Ik vind zo’n hiërarchisch systeem persoonlijk heel fijn. Voor mij was het een gigantische drijfveer. Ik wilde promoveren, promoveren, promoveren. En als je dan een hogere rang krijgt, is dat een mooie vorm van erkenning. Heel stimulerend. In het begin was het natuurlijk wennen. Ik gold als een groot talent, ik was de beste van de school, ik had een hoop veren in mijn reet gestoken gekregen. Maar bij Het Nationale Ballet moest ik onderaan beginnen. Toen stond ik als achttienjarig meisje gecast als een boom achteraan het podium te staren naar de bekende solisten. Maar dat motiveerde wel. Ik had een duidelijk doel.’

Toen ze voor het eerst mocht samenwerken met de grote Hans van Manen, was dat vanzelf spannend. ‘Gelukkig hadden we meteen een klik. Hij vindt het belangrijk dat er een persoon van vlees en bloed tegenover hem staat. Ballerina’s willen nog weleens stil en gedwee zijn en ja-knikkend doen wat ze gezegd wordt. Maar Hans wil dat je terugpraat en een gesprek aangaat. Ik ben een sterke, krachtige danseres, geen teer poppetje. Hij laat me die kwaliteiten benutten. Hij geeft me de ruimte om Floor te zijn. Hij heeft ook weleens tegen mij gezegd dat ik op het toneel gewoon een lekker wijf moet zijn. Hij weet dat ik dat goed kan hebben. Bijzonder blijft het om te zien hoe hij choreografie, kostuums, decor, muziek en belichting perfect op elkaar afstemt. Bij hem vloeit alles samen. Hij is heel erg betrokken in de studio. Hij kent elk pasje van elk ballet nog.’

Laden…

Word abonnee en lees direct verder

Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.

• Bent u al abonnee, maar heeft u nog geen account? Maak die dan hier aan. Extra uitleg vindt u hier.

 

Ja, ik word abonnee

Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in

Verder lezen?

U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.

Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?

Bekijk abonnementen

Er ging iets fout

Uw sessie is verlopen

Wilt u opnieuw inloggen