In de Philosophy of Modern Song vuurt Bob Dylan een salvo af van 66 essays over popmuziek. In de zinnen klinkt de echo van zijn beste liedjes.
Lees ook dit artikel uit 2016: Bob Dylan wint Nobelprijs Literatuur: vier onvergetelijke nummers
Concertbezoekers die hem voor het eerst in levenden lijve zien, zijn vaak een beetje ontdaan na een optreden van Bob Dylan. De Amerikaanse artiest heeft de gewoonte om zijn beroemde liedjes op het podium heel anders te laten klinken dan de versies die hij ooit – sommige wel zestig jaar geleden – in de studio opnam. Ook doet de 81-jarige niet aan dankwoorden of intermezzo’s. De muziek is wat telt, en verder niets.
Diezelfde afkeer van bijzaken proeft ook de lezer van The Philosophy of Modern Song. Zonder nadere toelichting begint Dylan daarin aan een salvo van 66 essays. In elk essay analyseert hij een liedje uit driekwart eeuw popgeschiedenis. Zijn eigen muziek laat hij buiten beschouwing, al klinkt in de trefzekere, kleurrijke zinnen de echo van zijn beste en meest impressionistische teksten. Bijvoorbeeld wanneer hij Pancho and Lefty bespreekt, een melancholieke bandietenballade uit 1972, geschreven door Townes Van Zandt.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout