De excuses buitelen over elkaar heen tegenwoordig. Soms terecht, maar niet altijd. Maar met alleen sorry zeggen, ben je er niet, vindt Liesbeth Wytzes. De gegriefde partij moet die excuses ook aanvaarden, en vergeven.
Even serieus vandaag. Het zal weinig mensen zijn ontgaan dat de excuses ons deze tijd – het duurt al even – om de oren vliegen. Ze moeten worden gemaakt, ze zijn net gemaakt, ze zijn te karig, te laat, te vroeg, voldoen niet, ze zijn eigenlijk nooit goed. Ze moeten worden gemaakt voor bepaalde misstanden uit het verleden, die soms uit domheid, soms uit slechtheid zijn begaan, en soms omdat het toen zo was en het nu anders is. Dutchbat, Srebrenica, slavernij, Japanse troostmeisjes, koloniaal verleden, Indonesië… Grote kwesties. Dus laten we het klein houden, wel zo makkelijk.
Lees meer over de excuuscultuur door de ogen van Gertjan van Schoonhoven: Excuses Utrecht voor slavernij: we leven in het ‘sorry-tijdperk’
Jij maakte dan misschien die domme fout
Sorry zeggen, gemeend en uit het diepst van je ziel, is niet makkelijk. Daaraan gaat een heel proces van mentale verwerking vooraf. Je moet namelijk eerst inzien en aanvaarden dat je iets verkeerd hebt gedaan, en dat is al een grote stap. Meestal wil je in die gevallen liever naar een ander wijzen. Jij maakte dan misschien die domme fout, je was daartoe aangezet door een ander en je kon er dus eigenlijk niets aan doen.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout