Patrick van der Meulen: ‘Ik wilde echt niet in loondienst’

1. Hoe kwam u op het idee om te beginnen met zonnepanelen?

‘Al op jonge leeftijd had ik grote belangstelling voor duurzaamheid en klimaatverandering. We hadden het daar thuis ook vaak over. Ik dacht dat het zo mooi zou zijn als je het ondernemerschap kunt inzetten om daaraan een bijdrage te leveren.

‘Bovendien had ik geen zin om in loondienst te gaan. Ik was geen typische student. Als ik in mijn studietijd vier keer naar de kroeg ben geweest, dan is het veel. Ik was de enige student met een eigen kantoor op de hogeschool. Een uur na de afstudeerceremonie zat ik bij de notaris om mijn bedrijf te laten registreren, op 28 juni 2013.’

2. Waarover ging die afstudeerscriptie?

‘Dat mag ik nu wel zeggen: het ging over enie.nl, mijn eigen bedrijf waar ik aan werkte. Dat was ook wel een beetje valsspelen. Je mocht destijds niet afstuderen op je eigen bedrijf, want dat zou niet objectief genoeg zijn. Ik wilde ondernemen, maar had geen zin om een half jaar studievertraging op te lopen, dus ik dacht: weet je wat, ik doe gewoon een scriptie over mijn eigen bedrijf. Elke keer deed ik interviews met de directeur – dat was ik zelf.

‘Tijdens de verdediging kwamen ze er achter. Maar ze waren sportief. Uiteindelijk besloten ze dat ik genoeg onderzoek had gedaan om het solide en objectief te maken. Ga vooral onder­nemen, zeiden ze. We zijn toen met 2.000 euro begonnen, om twaalf zonnepanelen te verkopen en op een dak te installeren. Daarna hebben we onze ­eigen kasstroom gecreëerd.

‘Onze missie is om zonne-energie voor iedereen beschikbaar te maken en om de barrières te slechten die verhinderen dat consumenten en bedrijven overstappen.’

3. Inmiddels zijn uw broer en uw vader ook bij Soly betrokken. Het is een echt familiebedrijf geworden?

‘Uiteindelijk zijn we inderdaad alle drie aandeelhouder geworden. Mijn broer kwam er officieel in 2014 bij, maar was er eigenlijk al vanaf dag één. Hij vormt nu samen met mij de directie.

‘En mijn vader? Kijk, je bent 22 en je komt net van de opleiding en je moet onderhandelen met fabrikanten en banken. Daarvoor heb je soms even wat meer ervaring nodig. Toen zei mijn vader, zelf ondernemer: “Ik help je wel één dag in de week.” Inmiddels zijn dat er zeven, geeft hij leiding aan de Nederlandse vestiging en zit hij in de raad van commissarissen.’