Micky Hoogendijk: ‘Je moet geen grapjes uithalen met de zee’

‘Een goede huisvriend van ons had een mooi zeilschip – een driemaster – waarmee hij Duitse toeristen rondvoer op de Waddenzee. Toen ik een jaar of elf, twaalf oud was, mocht ik met hem mee als scheepsmaatje, voor twee weken. Mijn voornaamste verantwoordelijkheid: pannen­koeken bakken.

‘Dat was natuurlijk een geweldig avontuur. Het is heerlijk, zeker op die leeftijd, om zo je vertrouwde omgeving te ontvluchten. Ik kan me dat gevoel van vrijheid nog goed herinneren, maar zeker ook de verantwoordelijkheid die ik op de boot voelde. Die Duitsers waren natuurlijk afhankelijk van mijn kookkunsten.

‘Wat me altijd is bijgebleven, is het droogvallen op de zandbanken. Het is prachtig hoe je opeens op zo’n plek kunt lopen waar, op een zeehond na, niks of niemand is. Dat idee van het desolate, komt ook terug in mijn werk. En water speelt sowieso altijd een grote rol. Een paar jaar geleden heb ik vijf vrouwen de Waddenzee mee op genomen om hen op dezelfde zandbanken te fotograferen.

‘Op een gegeven moment bleek een van onze Duitsers, na het droogvallen, te zijn weggelopen. Waarschijnlijk met een jointje op zak, maar die was dus opeens zoek. Uiteindelijk was ze net op tijd terug, met het water al tot haar dijen.

‘Dat was de eerste keer dat ik me echt bewust werd van de gevaren van de zee. De zee was in mijn ogen altijd een plek om in te spelen, maar toen werd mij duidelijk dat je er geen grapjes mee moet uithalen. Ik denk dat die gevaarlijke kant van de zee deels verklaart waarom ik me er zo toe aangetrokken voel.’