Sid Lukkassen: ‘Een rechts-realistisch geluid laten horen is heel nuttig’

De polemische publicist Sid Lukkassen (36) switchte van VVD naar FVD. Op een zonnig terrasje in Arnhem licht hij zijn allesbehalve zonnige maatschappijvisie toe. ‘Burgerlijke onlusten sluit ik niet uit.’

‘Ik zie mezelf als chroniqueur van een beschaving die op haar einde loopt. In 2015 publiceerde ik Avondland en identiteit. Mark Rutte nam het boek in ontvangst, het werd geprezen vanwege zijn originele visie. Wel zei men dat ik te somber was. Ik wees bijvoorbeeld op de gevaren van het Russische militarisme, het Chinese neokolonialisme en de militante islam.

‘En wat kregen we daarna? De inval in Oekraïne, spanningen in de Stille Zuidzee, Islamitische Staat. Ik durf gerust te zeggen dat ik in 2015 te optimistisch was. De wereld is sindsdien slechts totalitairder geworden. Inclusief Nederland. De realiteit geeft mij steeds gelijk. Welke schrijver kan dat van zichzelf zeggen?

Sid Lukkassen werd plots aan de kant gezet door de ECH

‘Het is misschien maar goed dat ik geen kinderen heb. Op zo veel terreinen is onze samenleving onleefbaar geworden. Massa-immigratie. Energieprijzen. Stikstof. Gebrek aan woonruimte. Onbetrouwbaar bestuur. Vergrijzing. Geopolitieke irrelevantie van Europa. Identiteitspolitiek. Decadentie. Klimaatlockdowns. Inflatie. De moed zinkt je in de schoenen.

‘Vroeger heerste een protestants-humanistisch ethos met klassieke deugden. Tering naar de nering zetten, sparen voor een appeltje voor de dorst, enzovoort. Maar de geldontwaarding is zo groot dat er niet tegenop valt te sparen. Uiteindelijk ga jij de uitkering betalen van die gepensioneerde die met zijn zestigste in Griekenland aan de ouzo zit. Al die ouderwetse burgerlijke idealen zoals vlijt worden door de plee gespoeld.

‘Het was wel de bedoeling dat ik een gezin zou stichten. Maar twee jaar geleden liep mijn relatie stuk, kort voordat we zouden trouwen. Ik woonde in Brussel samen met een Frans-Cypriotische vrouw. We bleken uiteindelijk toch andere toekomstverwachtingen te hebben. Zij was een echte kosmopoliet. Zij werkte keihard voor een multinational die haar uitperste als een mandarijn. Zo’n bedrijf fungeert als surrogaatfamilie en slokt de energie op die je, biologisch beschouwd, zou moeten investeren in het scheppen van een gezin. Terwijl je per slot van rekening een inwisselbaar pionnetje bent dat simpelweg kan worden opgeofferd. Ik werk ook hard, maar mijn boeken zijn en blijven van mij. Over vijftig jaar kan men nog zeggen: dat heeft Sid bedacht.

‘Voor ons huwelijk had ik gelukkig veel gespaard. Want ik werd plots aan de kant gezet door de ECH, de fractie van Europese Conservatieven en Hervormers waarvoor ik werkte. Dat lag aan het overlopen van FVD-leden naar JA21. Het was een keiharde afrekening. Midden in een lockdown, terwijl mijn oma op sterven lag.