Hoe oorlog Israël-Hamas de verkiezingen kan beïnvloeden

Politieke campagnemanagers moeten hun steven voortdurend wenden. Dit keer is de reden de oorlog in Israël. Die raakt zeker in deze verkiezingstijd ook de Haagse politiek, al was het maar omdat van partijen visies en standpunten worden verwacht. En dat op een terrein dat van oudsher gevoelig is. Een extra element in deze verkiezingstijd is de mate van geopolitieke ervaring van de lijsttrekkers. Ze zijn lang niet allemaal even goed thuis op het terrein van internationale en veiligheidspolitiek en die van het Midden-Oosten in het bijzonder.

Een op bestaanszekerheid en goed bestuur voorbereide lijsttrekker als Pieter Omtzigt moet na de terreur van Hamas opeens acteren op een terrein waarop hij minder bedreven is. Niet gek dat hij de door de wol geverfde diplomaat Caspar Veldkamp de media-arena in stuurde. Veldkamp, die ambassadeur was in Israël, kweet zich uitstekend van zijn taak, maar heeft een nadeel: hij is niet bekend. Het dringt lang niet altijd tot het publiek door dat die Veldkamp op tv er één van Omtzigts NSC is.

GroenLinks-PvdA-concurrent Frans Timmermans is in het voordeel. Niet alleen omdat hij bekend is – wat niet hetzelfde is als populair – maar ook omdat de materie tot zijn specialisaties behoort met zijn verleden als onder meer minister van Buitenlandse Zaken. De kwestie biedt hem een uitgelezen kans zich als ervaren leider te presenteren in de talkshows, waar hij geregeld zonder debatgenoot de vloer krijgt. Als een elder statesman kan hij zich uiten over de zwaarwichtige geopolitieke kwesties waarop geen andere lijsttrekker bij de Kamerverkiezingen van 22 november patent heeft.

VVD-lijsttrekker Dilan Yeşil­göz komt daar nog het dichtste bij. Ze houdt zich met haar Turks-Koerdische wortels al jaren bezig met het Midden-Oosten en streed als raadslid in Amsterdam al tegen antisemi­tisme. Als minister van Justitie en Veiligheid is ze sowieso sterk betrokken bij de Israëlisch-Palestijnse kwestie, al was het maar omdat ze over de veiligheid in dit land waakt en de oorlog ook resoneert in Nederland. Dat blijkt in het parlement: een partij als DENK bleef weg bij de herdenking van de gebeurtenissen in Israël. Maar hoe het leeft, zie je vooral op straat bij demonstraties vol Jodenhaat en verheerlijking van de Hamas-terreur.

Standvastig reageerde de nieuwbakken VVD-leider op de oorlog en meteen de zondag erna stond ze ferm tussen de Israëlische vlaggen bij een herdenking van de Joodse gemeenschap in Amsterdam. ‘Wij zijn één met Israël.’