Feesten in de ‘genocidale Apartheidsstaat’

Hoe vaker columnist Zihni Özdil Israël en Palestina bezoekt, hoe meer hij kan genieten van de infantiele verbetenheid van het Nederlandse debat erover.

‘Hoe durf je naar Israël te gaan? Hoe durf je zo de onderdrukking van de Palestijnen te legitimeren!’

Hij kon me wel wurgen. Dit was in 2014. Ik deelde met een linkse vriend dat ik met mijn studenten het heilige land ging bezoeken. Het maakte niet uit dat ik uitlegde dat we ook naar Palestina gingen. Dat mijn studenten ook een alternatieve tour gingen doen die de onderdrukking van de Palestijnen door Israël liet zien.

Het argument dat jongeren juist de wereld in moeten gaan om een eigen mening te vormen, vloog langs de linkse vriend heen.

Achteraf misschien naïef van me, maar ik schrok wel van zijn heftige reactie. Het voelde erg antisemitisch aan. ‘Waarom mag je dan wel naar het de Westelijke Sahara onderdrukkende Marokko?’ probeerde ik nog. Hij schreeuwde dat Israël een ‘Genocidale Apartheidsstaat’ was.

Daarna heb ik nooit meer met hem afgesproken.

Een Palestijnse reisgids die christen was? Dat ging er niet in

De reis met mijn studenten was tof. Ik zal nooit vergeten hoe verrast een paar van hen waren toen ze ontdekten dat onze Palestijnse reisgids een christen was.

‘Wanneer ben je bekeerd?’ bleven ze hem vragen. De beste man legde uit dat hij nooit bekeerd is. ‘Wanneer zijn je ouders dan bekeerd?’ vroegen ze verder.

Ik greep in. ‘Jongens, waar zijn we nu?’ gaf ik als hint. ‘Bethlehem,’ zeiden ze. Maar het kwartje viel maar niet.

Niet hun schuld. Het oriëntalistische culturele archief van Europa had ook bij hen geïmpregneerd dat christenen, Jezus Christus incluis, blank zijn. En alle Arabieren moslim.