Mag de familie Babayants blijven? Hun jarenlange asielzaak, kerkelijk onderdak en mediabelangstelling tonen hoe emotie het soms wint van zorgvuldige rechtspraak, schrijft Hella Hueck.
Acht maanden leeft de familie Babayants uit Oezbekistan in de kerk Open Hof. Zolang daar een dienst aan de gang is, kunnen zij niet worden uitgezet.
Van heinde en verre komen mensen om te preken in Kampen. Want het is hartverscheurend als kinderen die geworteld zijn in Nederland, worden uitgezet naar een land dat zij niet kennen.
Bekende Nederlanders helpen uitgeprocedeerde gezinnen met media-aandacht
De situatie ziet er voor de familie met vier kinderen in de leeftijd van twee tot twintig jaar niet goed uit. Maar als bekende Nederlanders zich met dit soort emotionele kwesties identificeren, kan het tij keren.
Zo kreeg Tim Hofman het zes jaar geleden voor elkaar dat het Iraakse jongetje Nemr toch een verblijfsvergunning kreeg.
In de documentaire Terug naar je Eige Land stuurde hij Nemr met een microfoon af op politici. Toen Nemr tegen Dijkhoff zei te vrezen voor zijn leven in Irak, antwoordde Dijkhoff nogal bot: ‘Ja, dus?’ En zo was de toon gezet.
Tsja, denkt de kijker – waarom mag zo’n leuk slim, jongetje inderdaad niet gewoon blijven? Hij woont al zo lang in Nederland en spreekt goed Nederlands. Die kan er ook nog wel bij. En TV makers weten: de emotie wint het altijd van technische procedures en zorgvuldige afwegingen die onze instanties en rechters maken.
Documentairemaker Joris Linssen zet zich in voor Babayants
Bij de Babayants is het Joris Linssen die zich opwerpt. ‘Wij laten kinderen elf jaar lang in angst in het AZC zitten,’ zei Linssen getergd bij Spraakmakers. Hij ziet het als zijn opdracht de ‘dwalende overheid’ op het rechte pad te brengen.
Binnenkort komt zijn documentaire op TV die ‘Joris en de Ongedocumenteerden’ heet, in die volgorde natuurlijk.
Lange asielprocedure Babayants laat zorgvuldigheid van systeem zien
Wie de tijdlijn van de familie Babayants op een rijtje zet, kan niet anders concluderen dan dat de overheid de afgelopen elf jaar zeer intensief en zorgvuldig met deze zaak bezig is geweest. Dat is lang.
Karina en Alexandr vroegen op 19 maart 2014 asiel aan. Een half jaar later is die aanvraag afgewezen. Het gezin stelde meteen beroep in. Dat door de rechtbank in juli 2016 is afgewezen. Dus negen jaar geleden wist het gezin dat asiel krijgen een heilloze weg was.
Ze procedeerden door. Hun zaak is in elf jaar zestien keer beoordeeld door een instantie, waarvan negen keer door een rechter. Elke keer is hun aanvraag, bezwaar en beroep onderbouwd ongegrond verklaard.
Media-effect op asielbeleid creëert schijn van willekeur
Het is begrijpelijk dat de familie elke strohalm aangrijpt om hier te blijven. De makkelijke weg voor de media is kinderen die klem zitten in beeld te brengen en hen te volgen in hun zaak. Alsof het een reality-soap is.
Maar in werkelijkheid zitten we te kijken naar onrechtstatelijke willekeur waarbij asielzoekers misschien nog een kansje krijgen omdat Tim Hofman of Joris Linssen in hun goedheid besluiten hun mediagenieke zaak te omarmen.
Wanneer is uitgeprocedeerd echt uitgeprocedeerd?
De moeilijke vraag die we uit de weg gaan: wanneer is uitgeprocedeerd echt uitgeprocedeerd, en wat dan? Het beeld dat onze overheid dwaalt, is in deze zaak stemming makend. Daarmee doen we onze rechters die steeds weer zorgvuldig moeten oordelen in moreel lastige kwesties geen recht.