De Ierse bestsellerauteur Sally Rooney wil niet dat haar boek in het Hebreeuws wordt vertaald. Jos Hummelen, beleidsmedewerker bij het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI) legt bloot waarom zo’n boycot geen enkel nut heeft.
De internationale boycot tegen Israël maakt van één land de grootste boeman ter wereld. Met een paar goedkope buzzwords als ‘apartheid’ krijg je meer mensen boos dan met de buitenlandse politiek van Iran, Rusland, Noord-Korea en China bij elkaar. Dat komt doordat in geen enkel ander conflict ter wereld een kleine, extremistische beweging zo hip is.
Jos Hummelen (1988) is beleidsmedewerker bij het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI). Hij heeft een master in geocommunicatie.
Ingezonden opinieartikelen worden geselecteerd door de redactie, maar vertegenwoordigen niet noodzakelijkerwijs het standpunt van EW.
Als steunbetuiging aan de internationale ‘institutionele culturele boycot’ tegen Israël, heeft de populaire Iers auteur Sally Rooney geweigerd de rechten van haar nieuwste roman Prachtige wereld, waar ben je te verkopen aan een Israëlische uitgever voor een Hebreeuwse vertaling. Haar boeken worden wereldwijd uitstekend verkocht, waaronder in het Farsi, Russisch en Chinees. Alleen voor Israël maakt zij graag een uitzondering. Waarom?
Afstand nemen van ‘apartheid’
Rooney heeft op zich niets tegen een vertaling in het Hebreeuws, liet zij weten. Dat zou zij als ‘een eer’ beschouwen. Zelfs uitgegeven in Israël. Er is slechts één klein, praktisch bezwaar. Een eventuele Israëlische uitgever moet van haar wel afstand nemen van ‘apartheid’ door de Israëlische regering, opkomen voor de rechten van het Palestijnse volk, en, eigenlijk het allerbelangrijkste: ‘goedgekeurd’ worden door internationale boycotbeweging Boycot, Desinvestering en Sancties (BDS).
Deze kleine groep beroemdheden, influencers, academici en activisten roept op tot een totale boycot van alles wat Israëlisch is. Het effect die de boycot heeft op de welvaart van de Palestijnen of het conflict in het algemeen, doet er voor hen niet toe.
Academici boycotten
Om te voorkomen dat er zaken worden gedaan in ‘bezet gebied’, moet je van BDS maar voor de zekerheid álle Israëlische bedrijven boycotten. Wat ‘bezet gebied’ inhoudt, verschilt per aanhanger van BDS. Voor BDS-oprichter Omar Barghouti geldt bijvoorbeeld heel Israël als ‘bezet Palestina’. In elk geval moet je de meeste bedrijven boycotten, waar Palestijnen geld kunnen verdienen om van te leven.
BDS houdt het niet bij het onthechten van de Palestijnse en Israëlische economie. Om druk op de Israëlische regering uit te oefenen, moet je ook nog de Israëliërs boycotten die het meest kritisch zijn op hun regering: academici, ongeacht hun politieke opvattingen. Het maakt BDS dan ook niet uit dat deze academici in Israël bijzonder vocaal zijn in het maatschappelijke debat, en oproepen om een oplossing te zoeken voor het conflict met de Palestijnen. Uitzonderingen gelden wel. Diezelfde Omar Barghouti werkt al jaren aan zijn promotie op de universiteit van Tel Aviv.
Lees ook dit artikel op EW Podium: Oproep academici tot boycot van Israël is selectief en schadelijk
Het totale gebrek aan enig praktisch nut
Daarnaast roepen de BDS-fanatiekelingen gratuit op tot een culturele boycot. Hierdoor worden Israëliërs als enig volk beroofd van de mogelijkheid om in hun eigen taal grote schrijvers als Sally Rooney te lezen, die als stem van hun generatie de tijdgeest en het wereldbeeld bepalen van de gehele westerse beschaving.
Wat maakt BDS nu zo cool? Het totale gebrek aan enig praktisch nut, net als de meest extravagante mode. Het klinkt zoveel stoerder om gewoon iedereen te boycotten in één land, om bij een ingewikkeld conflict gewoon te eisen dat de ene partij zichzelf opheft. Moreel verheven boven een daadwerkelijke dialoog met elkaar en oneindig veel activistischer dan letterlijk samenwerken, op de werkvloer of op de academie. Het meest principiële wat je kunt doen, volgens deze trendsetters, is elkaar vooral blind blijven haten. Dat is allemaal voor lang niet iedereen weggelegd. Gerechtigheid kun je misschien niet eten, maar tenminste wel lezen. Behalve in het Hebreeuws dan.