Veel Turkse Nederlanders hebben zich de afgelopen weken laten zien als verlengstuk van het regime van Recep Tayyip Erdogan. Het toont andermaal aan dat het multiculturalisme heeft gefaald.
De teleurstelling in de multiculturele samenleving is alom. Zelfs de linkse multiculturele gelovigen beginnen zich af te vragen of het multiculturalisme een werkbaar maatschappelijk concept is. Er is soms een onoverbrugbare kloof tussen feiten en idealen.
In de voorbije weken is iedereen getuige geweest van de wreedheid van het islamisme van eigen bodem. Ze komen niet uit een ander continent. Het zijn moslimjongeren geboren in een Europese stad, die zich bij de jihadisten aansluiten om op verschrikkelijke wijze aanslagen te plegen op onschuldige burgers en overheidsdienaren.
Veel Turken in Nederland blijken tiran te steunen
Niet alleen de jihadisten van eigen bodem, maar ook een aanzienlijk deel van de Turken heeft in de afgelopen weken laten zien waar hun hart en ziel daadwerkelijk ligt: in Turkije. Hier gebruik ik het begrip Nederturken niet, omdat ze zich vooral als Turk, en niet als Nederlander hebben gedragen.
Regelmatig werd de Turkse gemeenschap juist als een goed voorbeeld van integratie genoemd. Maar als puntje bij paaltje komt, blijkt dat een flinke groep Turken bereid is om voor zijn echte vaderland, namelijk Turkije, achter een tiran te staan. Om misverstanden te voorkomen, wil ik toch nog benadrukken dat hier de betrokkenheid bij het land van herkomst niet ter discussie staat.
Conflicten tussen Turkije en Nederland
De emotionele betrokkenheid via de taal, literatuur, muziek of andere vormen van de kunst dan wel via familiebanden is in essentie niet kwaadaardig. Ze hoeven niet een vloeiende integratie in een nieuw land te belemmeren. Het gaat hier dus niet om de Turkse muziek, literatuur of zelfs familiebanden.
Ook zou ik de bijzondere momenten van solidariteit niet vreemd vinden wanneer het land van herkomst onrechtmatig door een ander land wordt aangevallen. Dat is aanvaardbaar op voorwaarde dat deze solidariteit niet het algemeen belang van het land van aankomst zou schaden. Dat spreekt vanzelf.
Ook als de Turken massaal voor de democratie en mensenrechten of voor de persvrijheid in Turkije zouden demonstreren, getuigt dat juist van een hoog niveau van integratie in Nederland. Nederlanders waren en zijn bereid om hun solidariteit te betuigen met andere volkeren. Ook als de Turken voor vrede in Turkije zouden demonstreren, komen ze niet in conflict met Nederland. Maar ik heb geen Turk gezien, die tegen de oorlog in Koerdistan en ter bescherming van Koerden zou willen demonstreren.
Nederlandse Turken die enkel solidair zijn met islamisten
Deze luidruchtige Nederlandse Turken zijn slechts solidair met de radicale nationalisten en islamisten in Turkije. Na de mislukte coup tegen het bewind van Erdogan zagen we hoe grote groepen Turken in heel Europa emotioneel en buitengewoon irrationeel hun sympathie betuigden met een regime dat de mensenrechten stelselmatig schendt.
Bovendien blijkt uit hun emotie dat ze in de eerste plaats loyaliteit en gehoorzaamheid aan de Turkse staat verschuldigd zijn. Het gedrag van deze Turken bewijst nogmaals de absurditeit van de stelling dat de integratie vooral een economische aangelegenheid is. Turken hebben het niet slecht in Nederland, en toch gedraagt een grote groep zich als een verlengstuk van de Turkse staat.
Niet de bedoeling van de multiculturele droom
De Turkse staat lijkt nu op het Rusland van Vladimir Poetin: de strategie van het creëren van minderheden om ze vervolgens als een machtsfactor te gebruiken in een ander land. Natuurlijk zijn er Turken die buitengewoon geïntegreerd zijn. Ze zijn Nederlander van Turkse afkomst. Maar deze groep is veel te bang en voorzichtig: groepsdwang, uitsluiting, en wellicht de dreiging van geweld.
Door al deze omstandigheden groeit het wantrouwen jegens de Turkse gemeenschap, omdat een grote groep Turken zich als een verlengstuk van een andere staat gedraagt. Dat was nooit de bedoeling geweest van de multiculturele droom. Ze beschikken dus niet over de dubbele nationaliteit, maar over twee pasporten. Dat zijn identiteitsbewijzen. Deze groep heeft in werkelijkheid één nationaliteit!
Sociale wetenschappers presenteerden fantasieën als feiten
De postmoderne wetenschappers die in de jaren negentig van de vorige eeuw vage en vloeibare begrippen zoals het transnationale burgerschap verdedigden, zwijgen nu in alle talen. Het transnationale burgerschap bestaat alleen als fantasie.
In werkelijkheid hebben de aanhangers van despoot Erdogan bewezen dat ze niets hebben met het transnationale burgerschap. Deze wetenschappers waren voornamelijk sociale wetenschappers die hun kennis zogenaamd op de empirie baseerden. Nou, zie de empirische werkelijkheid! De sociale wetenschappen brengen telkens de wetenschap in verlegenheid.
Ook op elsevier.nl
Waarom Duitsland opeens ‘de vijand’ van Erdogans Turkije is
Het is pijnlijk om in herinnering te roepen dat de journalisten en intellectuelen die het falen van de multiculturele samenleving in de jaren negentig aan de orde stelden, als rechtsradicalen werden behandeld. Weekblad Elsevier was het enige medium in Nederland dat de multiculturele problemen, dus ook de Turkse problemen, analyseerde en duidde. Daarbij kunnen we denken aan Hendrik Jan Schoo, Pim Fortuyn, Syp Wynia en anderen.
Het land van de toekomst is blijkbaar het land van herkomst
Er bestaat geen turkofobie zoals dat door de minister van Buitenlandse Zaken van Turkije werd beweerd. Met allerlei fobieën kan de werkelijkheid niet worden verklaard.
Het land van herkomst blijkt ook het land van de toekomst te zijn. Jammer voor het land van aankomst, het land van uitkeringen, goede zorg, eerlijke justitie en lieve mensen!
Het multiculturalisme heeft gefaald, en nu dreigt de multiculturele samenleving uiteen te vallen.