Concurrentie in de postbezorging: een fopspeen

Het is natuurlijk je reinste kapitaalvernietiging als vaak letterlijk de bezorger van PostNL en Sandd achter elkaar aanrijden om hun poststukken af te leveren, schrijft Philip van Tijn. Snel goedkeuren dus die fusie, Mona Keijzer!

Toezichthouder ACM, de Autoriteit Consument en Markt, heeft gesproken: de postbedrijven PostNL en Sandd mogen niet fuseren. Samen zouden zij op een fractie na de hele postmarkt in handen krijgen en dat betekent op termijn een stijging van de portokosten van 30 à 40 procent.

Hiermee is de kans op een post-huwelijk nog niet verkeken. Volgens de Mededingingswet heeft de bewindspersoon van Economische Zaken de bevoegdheid om af te wijken van het ACM-besluit, als sprake is van ‘gewichtige redenen van algemeen belang’. In feite heeft staatssecretaris Mona Keijzer (CDA) al laten doorschemeren dat zij hiervoor te porren is.

Dat zou mij ook lijken. Er is sprake van een waanzinnig snelle daling van het postverkeer, zoals iedereen weet, van niet minder dan 10 procent per jaar. Sinds de opkomst van internet is dat verkeer meer dan gehalveerd en het gaat bijna onverminderd door. Het gaat niet vooral om het verjaardagsbriefje aan tante, dat vervangen is door een appje, maar om de massale postzendingen van banken, overheid, Belastingdienst, postoderbedrijven.

In 1990 was sprake van meer dan 6 miljard poststukken, in 2018 van ruim 2 miljard. Maar die ruim gehalveerde hoeveelheid poststukken wordt in 2019 bezorgd door een aantal bedrijven (naast PostNL en Sandd nog een handvol kleinere) en dat is een vreemde situatie. Weliswaar is er ook een enorme stijging van het aantal pakketjes (ook dankzij internet!) en groeit de e-commerce als kool, maar dat is lang niet voldoende compensatie. En efficiencystijging en personeelsdaling kennen grenzen.

Modieuze en zinloze privatiseringen