Het was een zwarte zondag voor Ajax en Oranje, schrijft Hugo Camps. De landskampioen moet de koppositie delen na verlies tegen AZ en in de Franse competitie liep Memphis Depay een gescheurde kruisband op die hem zes maanden aan de kant houdt. Weg EK. Depay was de bezielende kracht van de kwalificatie van het Nederlands elftal voor het Europees kampioenschap, volgend jaar. Zijn langdurige blessure is een aderlating.
Memphis Depay was de laatste jaren meer dan een geniale strateeg van Oranje. Hij was uitgegroeid tot de spiritualist van het Nederlands elftal. De leider op het veld met wervend gezag die de selectie op één lijn bracht met zijn bezweringen en peptalk. Oranje als het goede doel, bijna. De quasi vergeestelijking van een hele selectie. Zijn scorend vermogen leed er niet onder.
Hugo Campsschrijft wekelijks een sportcolumn voor Elsevier Weekblad. Camps (Molenstede, 1943). Schrijft sinds 1986 voor Elsevier Weekblad en maakte in die hoedanigheid vele markante interviews met topsporters. Tot eind september had hij bovendien een wekelijkse sportcolumn in NRC Handelsblad.
Memphis beschouwde zichzelf als de smeerolie van het team, gaf Oranje een diepere betekenis dan 4-3-3, sprak van een eigen maar gedeelde identiteit. Memphis, de druïde van Oranje. Ook puur voetbaltechnisch was hij een centrale schakel die krachten losmaakte en het vernuft verscherpte. Altijd goed voor beslissende doelpunten en magische steekpasses.
Herder Memphis
Ooit kwam hij met rare hoeden en averechts schoeisel naar het spelershotel, maar de laatste tijd manifesteerde hij zich zonder opsmuk. Zijn Oranjebelijdenissen wezen op een soort priesterlijk herderschap. Voetbal als gebed voor volk en vaderland, bijna. Hij kon het zich permitteren, want hij bracht zelf de finesse van de regisseur aan in het spel.
Zijn afwezigheid in de aanloop naar het EK dwingt bondscoach Ronald Koeman tot tactische heroverweging en vernieuwend taalgebruik.
Met een aantal internationals gaat het ook niet zo best. Matthijs de Ligt was invaller bij Juventus en Frenkie de Jong leidt een relatief anoniem bestaan bij Barcelona. De tovenaar loopt soms op krukken. Ajax krijgt de uitschakeling in de Champions League maar moeizaam verteerd en PSV dwaalt in zijn geheel. De topper AZ-Ajax is niet de kraker geworden die men verwacht had en was integendeel illustratief voor het dipje van de landskampioen. Opeenvolgend verliezen tegen Willem II, Valencia en AZ getuigt van uitblussing.
Motivatieprobleem Ajax
Blessures mogen in rekening worden gebracht, maar de malaise bij Ajax zit dieper. Er openbaart zich een motivatieprobleem. Daley Blind doolt als een warhoofd over het veld en superdirigent Dušan Tadić kan geen fatsoenlijke pass meer geven. Dat AZ betere aanvallers heeft dan Ajax, is genant voor de Amsterdammers, want ze leggen het af tegen kaasboeren uit de provincie. In elk geval is de titelstrijd weer open. En dat is in het geval van Ajax, gezien de concurrentie, een kleine vernedering. Het dak van het AZ-stadion is hersteld, maar het is nog lang geen Camp Nou in Alkmaar.
Na drie termijnen neemt Michael van Praag afscheid als voorzitter van de KNVB. De jazzspeler van Oranje laat een signatuur van oud carbon na. Zijn regnum werd doorkruist door personeelsproblemen bij de voetbalbond en zielige oorlogjes om macht en prestige. Zelf zocht Van Praag arbeidsvreugde in het buitenland, bij de FIFA en UEFA. Na de vrije val van Michel Platini kandideerde hij zich voor het voorzitterschap van de UEFA. Een Sloveen had meer succes. De KNVB-preses trok een grote broek aan in de corruptieaffaire van Sepp Blatter, maar veel medestanders had hij niet. Zelf is Van Praag nooit in verband gebracht met enig schandaal en dat verdient in het schimmige bobowereldje al een felicitatie.
Enige voorzichtige vreugde is er weer te rapen in De Kuip. Het is geen oogstrelend voetbal, maar het oude vuur is terug. Met dank aan de kleine generaal Dick Advocaat. Zie hem op die korte beentjes toch te keer gaan – ik word er zowaar vrolijk van.
Ontslag van Van Bommel resultaat machtsstrijd
Aan het ontslag van Mark van Bommel, na de nederlaag van PSV tegen Feyenoord, ging een botsing van twee grote ego’s vooraf. Directeur Toon Gerbrands en coach Van Bommel konden niet meer door één deur. Tussen de twee voltrok zich eerder een machtsstrijd na tegenvallende resultaten van PSV dat niet eens meer in aanmerking komt voor de titelstrijd.
Voor Van Bommel is PSV een geboortevlek voor Gerbrands een banknummer. De stilte over het verschil in passie was oorverdovend, maar achter die muur van stilte werden de messen geslepen. Er was zelfs sprake van karakteriële onverenigbaarheid. Gerbrands met zijn managerscultuurtje en Van Bommel net het dierlijke instinct. Mark zal gauw een andere ploeg hebben, hij is niet bestand tegen werkeloosheid, Gerbrands kan nu een tijdje de scepter zwaaien in Eindhoven. Het wordt zakelijk kil op De Herdgang, maar voor niet lang. Van Bommel heeft meer eeuwigheid dan Gerbrands, en dat zal binnenkort ook blijken