De Klassieker die geen klassieker wou worden, is geëindigd in een deceptie voor Feyenoord. Op geen enkel moment gaven de Rotterdammers de indruk dat ze in dezelfde divisie als Ajax speelden, schrijft Hugo Camps.
Hugo Camps schrijft wekelijks een sportcolumn voor weekblad EW. Camps (Molenstede, 1943) schrijft voor EW sinds 1986 en maakte in die hoedanigheid vele markante interviews met topsporters.
Het kwaliteitsverschil was zo groot dat het verlies met 3-0 nog een geschenk leek. In niets waren Ajax en Feyenoord gelijkwaardig. Niet in enthousiasme, niet in spelvreugde, niet in creativiteit. Het was een wedstrijd van vermoeide knollen tegen speelse veulens.
Selectie boycot Advocaat
De vraag die zich opdringt, is: wat heeft Feyenoord nog meer nodig om het plezier in voetbal terug te vinden. Wie krijgt de roestige machine nog aan de praat? Dick Advocaat alvast niet. De selectie heeft de trainersstaf in de steek gelaten. Er is zelfs sprake van boycot.
De rellen aan de vooravond van de Klassieker waren kwaadaardig. Het Legioen mag dan teleurgesteld zijn in het afgelopen seizoen, de aansprakelijkheid ligt volledig bij de spelers. Die niet eens de schijn hooghielden van inzet en beroepsernst. Feyenoord was al langer een zootje ongeregeld zonder tanden. Amateurisme in de verderfelijke zin van het woord. Het speelde op krukken en solliciteerde naar collectief ontslag.
Dick Advocaat had kunnen weten dat dit bloedeloze spel niet meer recht te breien was. Maar ijdelheid weerhield de ervaren coach van zelfkritiek. De clubleiding greep niet in om een einde te maken aan de guerrilla tussen spelers en trainers. De anarchie bleef duren.
Advocaat ging te lang door
Een kapitaal aan goede wil en beroepsernst werd vernietigd. Het professionalisme werd levend begraven in de Kuip. Van Dick Advocaat moet worden gezegd dat hij een jaar te lang is doorgegaan als coach. Heel even leek het erop dat hij weer historie zou maken met de historische club, maar Dick verdwaalde in zijn eigenzinnigheid. Hij had niet meer de mentale lenigheid om zijn spelers bij te sturen.
Er was een gezagsprobleem ontstaan dat maar bleef etteren in de verhouding tussen spelers en trainer. In zijn laatste jaar Feyenoord was Advocaat een oude man geworden. Een angry old man. Zijn opvolger heeft nog geen enkel bewijs geleverd dat hij deze puinzooi kan opruimen. Feyenoord is meer dan ooit een club in crisis.
Onverschilligheid is het probleem
Iedereen heeft kunnen waarnemen dat geldgebrek niet het probleem is. Het probleem is de onverschilligheid van een bende amateurs die de eer van de club niet waard zijn. Feyenoord is ten onder gegaan aan een gebrek aan trots en historisch inzicht. Vele jaren was het een eer om in het shirt van Feyenoord te mogen voetballen. Dat is helemaal weggekruimeld. In de Kuip is alle eer verloren. En daarmee is de toekomst zwartgeblakerd.
Feyenoord staat voor een verkwanselde traditie. Voor een club met zo’n rijk verleden is dat bijna misdadig. De achterstand met Ajax is niet meer in te halen. Zelfs PSV en AZ troeven de Rotterdammers af in betrouwbaar beleid.
Feyenoord is erfgoed
Ik denk soms nog aan Jorien van den Herik. De ‘Kale’ was niet populair. Hij regeerde als verlicht despoot, maar iedereen hield rekening met Feyenoord. Vandaag zijn de leiders van de club voor het Nederlandse voetbal quantité négligeable. De club is in handen van bureaucraten. Elke dynamiek staat in het teken van een nieuw stadion. De macht is aan grindboeren en baggeraars. Voetbalkennis nul.
Lees ook deze blog van Philip van Tijn: Couppoging van voetbalmiljardairs is (tijdelijk) gesmoord
Feyenoord is erfgoed. Maar daar is in het beleid niets van terug te vinden. Alles mag in de uitverkoop en de ziel is ondergedoken. Zelfs de folklore van Hand in Hand, Kameraden vegeteert. Het wachten is op een echte minister van Sport die verleden en toekomst kan verbinden. Maar misschien is het daarvoor al te laat. Overigens doet de gemeente Rotterdam geen al te grote inspanningen om van de Kuip een nationaal monument te maken. Wat het wel is.
Terecht valt sportinfrastructuur onder de sanctie van de gemeente. Maar er moet wel een minimum aan belangstelling zijn. Dat minimum is in Rotterdam zoek. Wat dat betreft is het een verwaarloosde stad. Het chauvinisme van Amsterdam steekt schril af tegen het zelfbeeld van Rotterdam. Een correctie dringt zich op. Maar houden Rotterdammers nog wel van hun stad? Twijfelen is toegestaan. En het Songfestival is geen teken van onvoorwaardelijke liefde.