Schrikt u van de weerzinwekkende kop boven dit artikel? Het kan nog veel erger, als je kijkt naar wat er is verschenen in Nederlandstalige media over witte mensen en racisme. Het illustreert de gevaren van ‘woke’, dat mikt op de arme witte Nederlander, schrijft Zihni Özdil.
‘Een joods persoon maakt problemen vaak individueel.’ (uit:Vrij Nederland)
Zihni Özdil (1981) is historicus. Hij schrijft elke zaterdag een column voor ewmagazine.nl.
‘Waarom schrijf ik? Dat willen ze weten. Wacht, wie zijn “ze” eigenlijk? Wie lezen NRC? Het zullen Joodse lezers zijn, vooral oudere Joodse lezers. En collega-schrijvers, redacteuren en uitgevers. Progressieve Joden allemaal. Zouden ze in hun nopjes zijn dat hun krant een schrijver met een islamitische achtergrond een platform biedt?
‘Als ik nou toegeef dat het me wat uitmaakt wie dit gaan lezen, zal ik dan door de mand vallen? Zal ik dan ook maar bekennen dat ik lang geleden de Joodse lezer heb opgegeven? De Joodse lezer inspireert me niet, van hem/hen/haar komt voor mij geen uitdaging om dieper, wijder, slimmer en mooier te schrijven. De Joodse lezer houdt me aan de oppervlakte van basispedagogie.’ (uit: NRC)
‘Mijn Joodse partner zet zich in om gierigheid te bestrijden, door zowel zijn eigen privileges als die van zijn Joodse vrienden te ondervragen. Hij leest, stelt vragen en bekritiseert de dominante kaders van Joodse suprematie. Hij ziet de hardnekkigheid van alledaagse gierigheid onder ogen, de enige manier om er vanaf te komen.
‘Desondanks weiger ik de uitingen van scepsis en twijfel van een achterdochtig niet-Joods publiek, dat hoogstwaarschijnlijk door Joodse suprematie is benadeeld, te bekritiseren. Begrijp me niet verkeerd; gierigheid is een karakterfout die bij ieder van ons moeten worden bestreden. Alleen komt de gierigheid van Joden voort uit een gevoel van suprematie, terwijl die bij de meeste niet-Joden het gevolg is van eeuwenlange economische onderdrukking en discriminatie.’ (uit: OneWorld)
‘Kijk, alle Joden zijn gierig. Dat is gewoon zo. Jullie maken deel uit en profiteren van een Joods systeem. Jullie zullen nooit echt helemaal begrijpen wat economische onderdrukking is, want jullie zijn er nooit zelf mee geconfronteerd. Maar jullie moeten wel onophoudelijk zo goed mogelijk je best doen om deze status quo te doorbreken.’ (uit: De Morgen)
Pas op voor ‘woke’
Bent u geschrokken van bovenstaande alinea’s? Ik mag hopen van wel. Het zijn teksten die ik woord voor woord heb gekopieerd uit opiniestukken en interviews uit de fine fleur van de Nederlandstalige media. Alleen heb ik hier het woord ‘wit’ vervangen door ‘Jood’. En ‘racistisch/racisme’ door ‘gierigheid/economische onderdrukking’.
Lees ook de column van Geerten Waling: Het gevaar van ‘woke’ begint door te dringen
Makkelijk? Wellicht. Tegelijkertijd zie ik dit als de enige manier om heel Nederland te waarschuwen voor wat er momenteel aan de hand is. Want er wordt veel geschreven over het zogenaamde ‘woke’ zijn, oftewel alert zijn op misstanden in de maatschappij. Maar in al die analyses ontbreekt, naar mijn bescheiden mening, de crux.
Progressieve witte academici
In 2006 schreef ik mijn allereerste opinieartikel voor Erasmus Magazine. Dat ging over institutioneel racisme in Nederland, kritiek op onze blackface-traditie, Zwarte Piet inbegrepen. Toen waren er nog geen noemenswaardige sociale media. Niettemin kreeg ik ontelbare, zeer woeste reacties. Hoe durfde ik te beweren dat ‘zo’n zwaar woord als “racisme”’ van toepassing kan zijn op Nederland? En Zwarte Piet, daar moest ik helemaal van afblijven.
Het interessante is dat deze reacties afkomstig waren van progressieve witte academici. We zijn het inmiddels vergeten, maar de grootste weerstand tegen het agenderen van discriminatie en racisme in Nederland kwam jarenlang van progressief Nederland.
Racisme bestaat in Nederland
Totdat, ergens rond 2015, het kwartje viel bij die groep. Plots was de progressieve elite in Nederland ‘om’. Mooi, dacht ik toen. Nu kunnen we eindelijk werk maken van de aanpak van echt racisme in Nederland. Want gelooft u mij, racisme bestaat in Nederland.
Op z’n typisch Nederlands, soms minder subtiel zoals op de arbeidsmarkt, soms verpakt in beleidstermen zoals ‘homogeniteit van een groep’.
Het ware mikpunt van ‘woke’ zijn arme witte Nederlanders
Maar nee, ik had het mis. In plaats van serieus werken aan het overbruggen van de kloven in onze samenleving, ging de witte progressieve elite aan de slag om ‘witheid’ als zodanig verdacht te maken. De top van de Nederlandse kunst & cultuur, media en het hoger onderwijs heeft uiterst racistische ideeën omarmd als constructieve standpunten. Gretig gesteund door de door hen gesubsidieerde ‘woke’ beroepsallochtonen, lanceren zij sindsdien overal maoïstische pigmenttribunalen. Als je ‘te wit’ bent, mag je de deur niet eens meer in.
Weerzinwekkende teksten zoals ik aan het begin van deze column citeerde, zijn in die kringen tegenwoordig bon ton, zolang het maar is gericht tegen arme witte mensen. Ik schrijf expres ‘arme witte mensen’, want als je er goed naar kijkt, snap je waarom de witte progressieve elite dit doet. Wat de crux is. Het ware mikpunt van ‘woke’ zijn arme witte Nederlanders, in het bijzonder jonge witte mannen die niet uit de Randstad komen, die niet de ‘juiste’ taal spreken, die op ‘populisten’ stemmen.
Wegzuiveren van arme witte mensen uit het openbare leven
Zelf hoeven ze niks in te leveren, daar in hun witte progressieve bastions. De spreekwoordelijk Rachid uit Rotterdam die zijn mbo-opleiding wil afmaken, is er ook niet bij geholpen, want discriminerende uitzendbureaus blijven buiten schot. Maar de spreekwoordelijke Kevin uit Spijkenisse is wel mooi de sjaak. Intussen gaan Rachid en Kevin elkaar meer haten in plaats van elkaar steunen, nog een bijkomend ‘voordeel’ van ‘woke’.
Lees ook van Zihni Özdil: Er komt een storm aan
Voordat we verder discussiëren over hoe we het gif dat ‘woke’ heet het beste kunnen bestrijden, is het daarom belangrijk dat we doorhebben waar het echt om gaat: ‘woke’ is een keiharde neoliberale klassenoorlog, gevoerd door de witte progressieve elite en hun gesubsidieerde beroepsallochtonen, tegen arme witte mensen.
Hun einddoel? Ik zal het hier ronduit benoemen: het compleet wegzuiveren van arme witte mensen uit het openbare leven in Nederland.