Elke seconde van deze NPO-serie over woke is goud

Columnist Zihni Özdil is smoorverliefd geworden op de Iraans-Nederlandse filmmaker Sahar Meradji. Want haar NPO-serie over woke heeft hem aan het denken gezet.

‘Wij zijn het gezicht van een nieuwe revolutie die dit systeem kapot gaat maken!’

De razernij van de knul in een blauwe regenjas die dit uit zijn longen schreeuwt, met slechts een handjevol medestanders om hem heen, is aandoenlijk.

Elke seconde van de NPO-serie Ik woke van jou is goud. Sterker: na de eerste aflevering op tv kon ik gewoon niet meer wachten op de rest. Op de internetsite van NPO Plus heb ik meteen alle afleveringen achter elkaar gebingewatcht.

Ontoegankelijke openbare ruimte

Filmmaker Sahar Meradji is niet over een nacht ijs gegaan. Maandenlang heeft ze verschillende woke-activisten gevolgd. Zo is er de – en terwijl ik dit opschrijf ben ik al bang of ik de juiste termen gebruik – gehandicapte activiste van kleur in een elektrische rolstoel.

Haar verhaal over hoe weinig toegankelijk de openbare ruimte is, grijpt meteen aan. Tegelijkertijd vertelt ze aan Sahar dat ze niet als ‘abnormaal’ wil worden behandeld. Met vuur in haar ogen zegt ze dat ze het vreselijk vindt als mensen haar vragen of ze hulp nodig heeft. Sterker: ze insinueert dat mensen die hulp aanbieden fout zijn. Want ze is niet zielig.

Maar dan moeten ze de metro uit en komt haar elektrische rolstoel vast te zitten. Ze heeft een duwtje nodig. Sahar staat daar in totale verwarring. Ze wil haar helpen. Maar ze durft niet meer.

Ik wil hen non-binaire identiteit niet belachelijk maken

Of neem de zeer jonge Antifa-activiste Bloema – door ‘hen’ activiste te noemen ga ik meteen de fout in, want hen gaf stellig aan dat hen non-binair is. Hen net zo blanke antifa-gelijkgestemden zijn bijna allemaal amper twintig jaar oud. Ze kraken een pand. Ze verschijnen zwart gekleed op elke demonstratie. Ze vinden dat alle politieagenten fascisten zijn. Het kan eigenlijk niet radicaal genoeg wat Bloema betreft. Want een revolutie komt niet vanzelf. Daarom is ze fulltime activiste geworden. Op een gegeven moment zetten hen ouders hen daarom op straat.

Als kijker moet ik mijn best doen om niet te denken ‘ach meid, waarom zo jong en zo vol haat? Je hebt je hele leven nog voor je’. Want ik wil hen non-binaire identiteit niet belachelijk maken. Maar dan verschijnt hen witte Antifa-vriendje. Net zo piepjong als Bloema. Hij grijpt hen beet en zoent hen innig op de lippen. Bloema kijkt smoorverliefd als een klein meisje naar boven, vol vlinders in hen buik. ‘Zorg je wel dat je niet op straat slaapt vanavond, mop?’, zegt hij erbij. Dat ‘mop’ zou ik in mijn verbeelding eraan hebben kunnen toegevoegd, maar de hele scene straalde wel die dynamiek uit.