Pech-generatie? Kansen te over, zou ik zeggen

In 1992 verscheen het boek Generaties en hun kansen, van socioloog Henk Becker. Een aardige, bescheiden man, helaas overleden in 2018. Hij ver­deelde zogeheten cohorten in generaties en gaf die een omschrijving mee. Hij hoorde zelf bij de ‘stille generatie’, geboren tussen 1930 en 1945, die in de naoorlogse tijden inderdaad stil en nijver werkte aan de wederopbouw van het land, waarvan latere generaties de vruchten konden plukken. Ik hoor bij de ‘verloren generatie’, die de arbeidsmarkt betrad in een tijd van gigantische werkloosheid, nu amper voorstelbaar.

Soms denk ik: wat een bescheiden levens hadden we toen ik jong was. Ik kan me niet herinneren dat we vaak kleren kochten, op een terras zaten of een reis maakten, en dan zeker niet naar verre streken. Zeg tegen mij niet dat ik een verwende boomer ben. Dat getuigt van een gebrek aan kennis – het is bovendien onbeschoft.

Generatie Z noemt zich de ‘pech-generatie’

In een interview met dit blad in 2016 uitte Becker hoge verwachtingen van de generatie die hij de ‘Z-generatie’ noemde, geboren rond 2000, omdat zij opgroeiden tijdens de ICT-revolutie. Het pleitte voor zijn lenigheid van geest dat hij besefte dat dit kansen bood en geen bedreiging vormde. Generatie Z-jongeren denken daarover zelf heel anders. Die noemen zich de ‘pech-generatie’: een omschrijving die ze wellicht niet zelf hebben bedacht, maar gretig omarmen.

Je zou denken: de mensen die de oorlog en de naoorlogse armoe meemaakten, de mensen die opgroeiden zonder kans op werk – dat waren nog eens pechvogels!

Waarom dan toch de ‘pech-generatie’? Simpel. Jongeren uit deze generatie hadden geen recht op de basisbeurs om hun studie te betalen, maar konden – konden, niet móesten – daarvoor geld lenen. En dat deden ze.